My Twitter Feed

11 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Πάντα ανησυχία από τα κρούσματα -

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου, 2021

“Εγκληματικό άνοιγμα σχολείων” -

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου, 2021

ΠΟΕΔΗΝ: Απαράδεκτη κατάσταση -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Το ΓΝΚ και η διασπορά του ιού -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Το Κιλκίς έχασε και τον Θ. Παυλίδη -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Απολογισμός με κριτική για όλα -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Έφυγε από τον ιό κι ο Δημ. Ταταρίδης -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Μικρός ο αριθμός των κρουσμάτων -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Ο Γ. Τσιτσίμης μιλά για το νέο του βιβλίο

Tα πάθη μιας Ελλάδας ετοιμόρροπης μέσα στην Κατοχή, στον Εμφύλιο και στο βασίλειο της μισαλλοδοξίας τις επόμενες δεκαετίες. Η Θεσσαλονίκη, ο μετεμφυλιακός κόσμος στα μέτρα των νικητών, η δολοφονία του Λαμπράκη. Είναι τα αποσιωπητικά μιας ζωής που καταστράφηκε για να ανοίξει δρόμο σε μια καινούργια γενιά που θα έρθει να ζήσει.

Λέξεις του Κιλκισιώτη συγγραφέα, Γιάννη Τσιτσίμη, για το καινούργιο του μυθιστόρημα «ΜΕ ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη και μας περιμένει για μια απολαυστική ανάγνωση με τη γνωστή προσωπική γραφή του συγγραφέα και τη κινηματογραφική δομή του.

Διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξη του Γ. Τσιτσίμη στο ΚΙΛΚΙΣ24, για το νέο του βιβλίο:

– Ποιο είναι το θέμα του καινούργιου σας μυθιστορήματος, τι διαπραγματεύεται;

-Στα «σφραγισμένα χείλη», έκτο κατά σειρά βιβλίο μου, έρχομαι αντιμέτωπος με την οριστική επιλογή μιας γυναίκας (ή της γυναίκας) που θα την οδηγήσει άτεγκτα μέχρι τη θυσία. Απέναντι στο δίλημμα, στο πρόσταγμα αν θέλετε, πατρίδα ή καρδιά, εκείνη δε διστάζει μήτε για μια στιγμή: επιλέγει το δρόμο της καρδιάς, δηλαδή των παθών και της οριστικής σύγκρουσης με την ηθική και τα δεν πρέπει της κοινωνίας. Γιατί η αληθινή, η απόλυτη, η άνευ όρων αγάπη κρύβεται μέσα στην επιλογή του καθενός μας, στο δρόμο που θα ακολουθήσει στη ζωή του, στον αν θα επιλέξει να είναι άνθρωπος ή λύκος. Και η Μαρία Χατζηγιάννη του βιβλίου, επιλέγει έχοντας επίγνωση των συνεπειών της πράξης της, το δρόμο της ανθρωπιάς ανάμεσα στους λύκους.

-Πιστεύετε ότι τα στοιχεία στο οποία στέκεστε τόσο στο βιβλίο, στην παράβλεψη της κραταιής ηθικής των καιρών και της θυσίας, λειτουργούν σήμερα, σε μια εποχή «κρίσης» και αποχαύνωσης αξιών;

-Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πηγαίνουν ενσυνείδητα ενάντια στο ρεύμα της εποχής τους θέλοντας να σώσουν την ψυχή και τις ιδέες τους, πρωτίστως τις ιδέες, το πιο επικίνδυνο πράγμα και παλιότερα αλλά και σήμερα, το πιο ανεξέλεγκτο. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κερδοσκοπούν μέσα από τα βάσανα των άλλων. Κοιτάξτε τι γίνεται σήμερα με την κατάρρευσή της Αφρικής ή της Συρίας ή της ίδιας της χώρας μας, την παγκόσμια φτώχεια που ωθεί λαούς να εγκαταλείπουν πατρίδες και να γίνονται πρόσφυγες σε μια Ευρώπη αφιλόξενη και μισαλλόδοξη. Πώς να μην πάει κανείς λοιπόν ενάντια σε μια τέτοια «ηθική» που βλέπει τους ανθρώπους σαν υποχείρια κι έχει το κέρδος για Θεό; Έρχεται ο καιρός που όλοι θα πρέπει να διαλέξουμε: ή μακάριοι με τα γουρούνια μέσα στη λάσπη ή έτοιμοι να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά. Οι αναρχικοί, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν , ο Μπούκτσιν, ο Νέγκρι κι ο Προυντόν, τα είπαν πρώτοι όλα αυτά αλλά είναι τόσο τρομερή η προπαγάνδα εναντίον τους που οι ιδέες τους περί ηθικής και πολιτικής αυτονομίας έχουν διαστρεβλωθεί μέσα στο απέραντο πλυντήριο μαζοποίησης του λαού.

-Ποια είναι τελικά η Μαρία Χατζηγιάννη (ηρωίδα του μυθιστορήματος);

-Είναι το σύμβολο της θυσίας. Μέσα από τις στάχτες και τα κομμάτια του έρωτα, είναι ο θρήνος της γυναίκας που τολμά να αψηφήσει την ηθική και την εξουσία για να πράξει αυτό που η καρδιά της προστάζει. Και είναι έτοιμη να πληρώσει το τίμημα, το απέραντα σκληρό τίμημα για όλα αυτά.

-Αν η γυναίκα είναι το πρόσχημα, τότε ποια είναι η πραγματική ανάγκη του αρσενικού σήμερα;

-Οι άνδρες σήμερα φοβούνται τις γυναίκες. Πολλοί από αυτούς ζουν ασυνείδητα ευνουχισμένοι κάτω από το κράτος των γυναικών που δικαίως ξεσηκώθηκαν και διεκδίκησαν το δικό τους κομμάτι στην πλευρά της αληθινής ζωής. Στην πορεία αυτού του αόρατου «πολέμου» πολλές γυναίκες έφτασαν σε υπερβολές και πολλοί άνδρες αποφάσισαν να αποτραβηχτούν, να σιωπήσουν. Απομένει στις νέες γενιές να ξαναβρούν την ταυτότητά τους, την αληθινή γυναίκα και το αληθινό αρσενικό στο δρόμο για τη μόνη αξία της ζωής, το πάθος του έρωτα, στοιχείο που επίσης εκλείπει από τις σύγχρονες σχέσεις.

-Δώστε μας τις λογοτεχνικές σας επιρροές αλλά και προτιμήσεις.

-Αγάπησα τα κινήματα του σουρεαλισμού, του ντανταϊσμού, του υπερρεαλισμού. Βαριέμαι τον ρομαντισμό και τον ρεαλισμό οικτρά. Αγαπώ τους Μπήτνικς. Νομίζω πως ανήκω στην αγωνία του ύστερου Υπαρξισμού. Επιρροές; Ο Ντοστογιέφσκι και τώρα και πάντα. Ο Τουργκένιεφ κι ο Τολστόι. Ο Κέρουακ, ο Μπάροουζ, ο Χεμινγουαίη, ο Χ. Μίλλερ. Ο Αισχύλος. Ο Γκόγκολ. Ο Ρεμπώ. Ο Μπουκόφσκι και ο Φουκώ. Ο Λακάν και ο Σεπουλβέδα! Ο Φρόιντ και ο Προυστ. Ο Ζολά, ο Κάφκα, ο Πλάτωνας. Ο Σαρτρ και η Μποβουάρ. Ο Ράιχ, ο Καντ, ο Μπακούνιν κι ο Κροπότκιν. Ο Τόλκιν. Ο Βούδας. Ο Εμπειρίκος .Ο Μπούκτσιν. Καμύ, Στάινμπεκ, Σταντάλ. Σταματώ, ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος. Ο Μάρκες. Ο Όμηρος. Πάνω απ’ όλους αυτός…

-Γιατί οι πνευματικοί άνθρωποι δεν ακούγονται σήμερα και σπάνια όταν το κάνουν αυτό δεν παίρνουν θέση για όσα συμβαίνουν στην χώρα;

-Αντιθέτως πιστεύω ότι υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι έξω από το σύστημα που μιλούν και τα λένε ξεκάθαρα , το θέμα είναι ότι φροντίζουν τα ΜΜΕ να μην τους προβάλλουν. Προβάλλουν αυτούς που είμαι «ακίνδυνοι», Νάρκισσοι της δικής τους τέχνης αποκλειστικά, αυτούς που προβάλλουν μονάχα τη μούρη τους και όχι τις ιδέες τους. Δημιουργείται λοιπόν στο κοινό η λανθασμένη άποψη περί απουσίας αληθινών εκπροσώπων του πνεύματος και περί παρουσίας μονάχα…μαϊντανών που έχουν άποψη για όλα λες και γεννήθηκαν διανοούμενοι…Μπαίνει βέβαια και το ζήτημα τι εννοούμε σήμερα «πνευματικός άνθρωπος» καθώς η επέλαση του εθνικισμού και του υπερταξικού νεοπλουτισμού έχει αμπαρώσει αισθήματα, έχει στερέψει ιδέες κι έχει εμφανίσει παθογένειες κοινωνικές (τύπου πατρίς, θρησκεία, οικογένεια) ως μόνες αξίες ζωής σε μια Ελλάδα που φορά ξανά τα νοσηρά χρώματα της μισαλλοδοξίας.

-Στο βιβλίο καταφέρεστε ενάντια και στις δύο πολιτικές παρατάξεις ως υπαίτιες για την καταστροφή της Ελλάδας τότε (εμφύλιος) με συνέπειες τραγικές στο σήμερα. Ωστόσο διαπιστώσαμε μια μικρή απόκλιση συμπάθειας προς την Αριστερά. Θα λέγατε το βιβλίο σας πολιτικό ή έστω ιστορικό μυθιστόρημα φίλια προσκείμενο στην Αριστερά εν μέρει;

-Η Αριστερά δεν ήθελε να μπει στην σύγκρουση, ας αφήσουμε τα προσωπεία κατά μέρος: δεν υπογράφεις συμφωνίες σε Λίβανο και Καζέρτα, δεν διασύρεσαι στη Βάρκιζα για να προκαλέσεις μετά καινούργιο Πελοποννησιακό πόλεμο, δεν διαγράφεις τον ηγέτη σου (Άρης Βελουχιώτης) κι από την άλλη ετοιμάζεις την εν όπλοις αντιπαράθεση…παρόλα αυτά θεωρώ ότι το βιβλίο στέκεται ακριβώς ανάμεσα δείχνοντας με περισσή αληθοφάνεια τα λάθη, την σκληρότητα και τα μίση και των δύο παρατάξεων. Δεν υπάρχει απόκλιση συμπάθειας προς καμία κατεύθυνση, λύπη μονάχα για την ανάγκη να γράψω για αυτόν τον εμφύλιο σπαραγμό που κατέστρεψε ολοκληρωτικά την Ελλάδα και της δημιούργησε προβλήματα των οποίων οι συνέπιες υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Το βιβλίο δεν είναι απλώς πολιτικό και σίγουρα δεν είναι ιστορικό. Είναι το βιβλίο της ψυχής μιας γυναίκας.

-Τι είναι για εσάς η τέχνη, το να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα σήμερα;

-Δύσκολα τα πράγματα. Η τέχνη είναι το απόλυτο μέσο έκφρασης του δημιουργού. Αλλά υπάρχουν χώροι, χρόνοι και περιθώρια για τους δημιουργούς στην χώρα μας; Γράφοντας τα «σφραγισμένα χείλη» ένιωσα στα 4 συνολικά χρόνια που μου πήρε να το ολοκληρώσω, ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια «ολική έκλειψη ήλιου» τουλάχιστον στο ζήτημα της τέχνης (για να μην πω και της ανθρωπιάς με αυτά που γίνονται με τους δυστυχισμένους του κόσμου που φτάνουν στη γειτονιά μας..). Το ίντερνετ έχει αντικαταστήσει το βιβλίο, η πληροφορία την έρευνα, το κινητό τηλέφωνο την επαφή, το πορνό βίντεο το σεξ, τα Greek English τη γλώσσα, η κακή αισθητική (κιτς) την τέχνη, η άθλια εκπροσώπηση των κοινών την πολιτική. Απομένει πια ένας κλειστός χώρος για τους καλλιτέχνες, μικρός που ολοένα και στενεύει. Χώρια η έλλειψη κοινού θεατρόφιλου, αναγνωστικού κλπ. Όπως σωστά σημειώνει και ο μεγάλος δοκιμιογράφος και μαρξιστής φιλόσοφος Herbert Marcuse «το μήνυμα της αλήθειας είναι η αλήθεια της τέχνης, τότε μόνο η τέχνη γίνεται ολοκληρωτικά καταφατική. (κεφ. 3, τέχνη κι επανάσταση από το έργο «αντεπανάσταση κι εξέγερση» εκδ. Παπαζήση, 1974).

-Πώς αισθάνεστε στη ζωή σας; Δυο φορές Έλληνας ίσως , όπως γράφει και ο σπουδαίος Μένης Κουμανταρέας;

-Να σας πω την αλήθεια, δεν αισθάνομαι καθόλου Έλληνας. Εννοώ με την χροιά που δίνεται τα τελευταία χρόνια στην αξία του ελληνισμού: ψευτοπατριωτισμός, έξω οι πρόσφυγες, ζήτω το έθνος, ρατσισμός, άνοδος της χρυσής Αυγής και των νέο Ναζί, φασιστικές αντιλήψεις που εισχωρούν στην έκφανση της καθημερινότητας, αμορφωσιά και απαιδευσιά και άποψη για όλα, μια τελευταίου τύπου εθνικιστική παρόξυνση με επίκεντρο τη Μακεδονία όπου επιχειρούνται τα πλέον απίθανα με τους «νέο- Δωριείς» εδώ από τη μια αλλά και με τον εθνικισμό της «άλλης πλευράς» που επίσης ποντάρει στο άλογο της διαστρέβλωσης των πάντων. Λυπάμαι δε θα πάρω, νιώθω και είμαι παγκόσμιος πολίτης, νιώθω ότι στέκομαι δίπλα στην αδικία και την κοινωνική καταπίεση όπου κι αν είναι αυτή, ο αγώνας για μια πανανθρώπινη και λεύτερη ζωή από δοξασίες είναι παγκόσμιος , δεν έχω καμία σχέση με την Ελλάδα της…Eurovision….

-Ποια είναι τα «σφραγισμένα χείλη; Θα μιλήσουν κάποτε;

-Να είστε σίγουροι γι’ αυτό. Θα μιλήσουν. Και μαζί τους θα ξεσφραγίσουν το στόμα τους όλοι οι φτωχοί, δυστυχισμένοι και καταπιεσμένοι άνθρωποι του κόσμου τούτου που τους έσπρωξαν να ζούνε στην φτώχεια και στη βία, απάτριδες και απελπισμένοι. Θα μιλήσουν και να φοβάστε την οργή τους. Απέναντι στην κατάθλιψη του φασισμού μέρους της κοινωνίας έρχεται ο έρωτας και η επανάσταση (των ιδεών και της κοινωνίας). « Η παραδεδομένη αντίληψη σήμερα είναι πως ο καθένας κυνηγάει μόνο το συμφέρον του. Ο έρωτας είναι όμως η απόδειξη του αντιθέτου, καθώς πρόκειται για την εμπιστοσύνη στο τυχαίο και στο άγνωστο..» (Alain Badiou, «εγκώμιο για τον έρωτα», εκδ. Πατάκη, 2013).

Υπόθεση του βιβλίου που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Λιβάνη:

Η Μαρία Χατζηγιάννη, μια γυναίκα που παρασέρνουν οι καιροί, τα πάθη και τα μίση μιας Ελλάδας διχασμένης, ετοιμόρροπης. Καθώς η χώρα καίγεται μέσα στην Κατοχή, στον Εμφύλιο και στο βασίλειο της μισαλλοδοξίας στις επόμενες δεκαετίες της σιωπής, η Μαρία δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που τον παρασέρνει μια δίνη καταστροφική. Μια πράξη έρωτα σημαδεύει για πάντα την υπόλοιπη ζωή της. Το όνειδος: ερωτεύεται και μένει έγκυος από Γερμανό αξιωματικό στην κατοχική Θεσσαλονίκη. Αποφασίζει να κρατήσει το παιδί αυτό κι έτσι προχωρεί σε μια πράξη που θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις για πάντα επάνω της.

Η τιμωρία θα είναι αμείλικτη. Τα χρόνια περνούν κι αυτή, καταδικασμένη και δακτυλοδεικτούμενη στην κοινωνία των ανθρώπων, προχωρεί ολοένα μπροστά μέσα από την εξορία της στην επαρχία, το μεγάλωμα του παιδιού της, τους αντάρτες στα βουνά, τους καινούργιους βασανισμένους έρωτες στη ζωή της, τη βαθμιαία είσοδό της στον κόσμο της τρέλας. Κι όταν ο χαμένος για χρόνια θείος της και σημαντικό κομμάτι του παρακράτους της δεκαετίας του ’40, επεμβαίνει και αλλάζει τη ζωή της, η κόλαση θα ανοίξει τους ασκούς της για να την καταβροχθίσει αυτήν που θέλησε να πάει, όντας γυναίκα, μόνη της ενάντια στους καιρούς και τα χρηστά ήθη με μόνο αντάλλαγμα την ελευθερία της.

Η Θεσσαλονίκη, το Επταπύργιο, ο μετεμφυλιακός κόσμος στημένος στα μέτρα των νικητών, η δολοφονία του Λαμπράκη στην οποία εμπλέκεται έμμεσα και αποτελεί για αυτήν καταλύτη της ψυχής της, δεν είναι παρά τα σημάδια, τα αποσιωπητικά μιας ζωής που καταστράφηκε για να ανοίξει δρόμο σε μια καινούργια γενιά που θα έρθει να ζήσει. Και θα ζήσει. Πάνω στις κραυγές και τις στάχτες της προηγούμενης…

 

Σχολιάστε