Άκης και «πνεύμα ΠΑΣΟΚ»
Του Παντελή Μπουκάλα (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
————————————————————————————————————————————————————————————————Με τα λείψανα του αγέρωχου ύφους του μεταμορφωμένα σε ένα ελάχιστα πειστικό χαμόγελο σιγουριάς και με έναν φάκελο να προσπαθεί να κρύψει τις ατιμωτικές χειροπέδες, ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος εμφανίστηκε στο εφετείο με αρκετές μυθικές σκιές να τον συνοδεύουν, του Ανδρέα Παπανδρέου πρωτίστως και του Μένιου Κουτσόγιωργα.
Προφανώς και δεν δικάζεται και το ΠΑΣΟΚ (το «όλον ΠΑΣΟΚ») μαζί με τον παντοδύναμο κάποτε υπουργό Εθνικής Αμυνας και για πολλά χρόνια Νο 2 των πράσινων, που τον βαραίνει η κατηγορία για «ξέπλυμα μαύρου χρήματος». Αλλά εξίσου προφανές είναι ότι στο εδώλιο βρίσκονται και τα πρόσωπα και οι αντιλήψεις που επέτρεψαν να εκδηλωθεί, να επιβληθεί και να θριαμβεύσει το φαινόμενο Ακης, δηλαδή ο ωμός αμοραλισμός κάτω από τον γελοίο στόμφο περί «αλλαγής» και «λαού στην εξουσία», η χυδαία «ιδιωτικοποίηση» των δημόσιων αξιωμάτων, οι μπίζνες εν ονόματι του σοσιαλισμού και άλλων ηχηρών παρομοίων.
Στο νυν ΠΑΣΟΚ υποθέτουν –ή ελπίζουν– ότι θα αποδειχθεί ναυαγοσωστική η υπερασπιστική τους στρατηγική, συμπυκνωμένη στην άποψη ότι «πρόκειται για προσωπική υπόθεση του Ακη». Αλλά ο κάποτε «ωραίος Μπρούμελ» δεν εμφανίστηκε από το πουθενά, δεν έδρασε στο κενό και δεν ήταν «μοναχικός λύκος» (ή «μοναχικός αμνός» όπως φαντάζεται ο ίδιος). Υπήρξε γνήσιο και αυθεντικό προϊόν του «συστήματος ΠΑΣΟΚ», αλλά και ο κορυφαίος και πλέον μακρόβιος εκφραστής του «καθεστώτος ΠΑΣΟΚ». Το γνωρίζει ακόμα κι αυτός, παρότι ουδέποτε συγκαταλεγόταν στους οξυνούστερους πολιτικούς· εξ ού και, προς διάχυση των ευθυνών και δημιουργία εντυπώσεων, ζήτησε με εξώδικά του να καταθέσει όλη η ηγεσία του κόμματός του, η οποία τώρα υιοθετεί το του Πέτρου, «ουκ οίδα τον άνθρωπον»: Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Βενιζέλος, Λαλιώτης, Πάγκαλος κ.ά.
Ουδείς εξ αυτών, βεβαίως, θα τιμήσει το δικαστήριο με την παρουσία του. Στο ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, ήταν ανέκαθεν μπρεχτικοί, οπαδοί της αποστασιοποίησης, και σταθερά ποντιοπιλατικοί. Κι όμως. Αν σκέφτονταν ψύχραιμα, πολιτικά δηλαδή, κι αν ήθελαν όντως να προσλάβει η αυτοκριτική τους την ειλικρινέστερη δυνατή μορφή, θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για μια εις βάθος και ενώπιον όλων αναψηλάφηση του καθεστώτος τους, του πνεύματός τους, της πρακτικής τους. Ίσως μια δημόσια τελετή αυτοκάθαρσης είναι το μόνο που θα μπορούσε να συγκρατήσει έστω αυτό το εναπομείναν 6% ή 7%.
