Οι δυο πόλοι
Του Γιάννη Καραγιαννίδη (ΚΙΛΚΙΣ24)
————————————————————————————————————————————————————————————————Από πέρσι τον Ιούνιο, που ο Γιώργος Φλωρίδης παραιτήθηκε από βουλευτής, είδαμε μέσα σε διάστημα 16 μηνών όσα δεν έγιναν όλα τα προηγούμενα μεταπολιτευτικά, τουλάχιστον, χρόνια κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του νομού Κιλκίς.
Για να μην απαριθμήσουμε γι` ακόμα μια φορά τα πάνε-έλα βουλευτών μας, που έλαβαν χώρα, ας υπογραμμίσουμε μονάχα δυο καταστάσεις, που αν κάποιος μας έλεγε πριν δυο χρόνια ότι μπορεί να συμβούν θα τον συμβουλεύαμε να επισκεφτεί ψυχίατρο!
Πρώτον: Είδαμε τη ΝΔ χωρίς βουλευτή στο νομό μας, για πρώτη φορά απ` το σωτήριο (στην κυριολεξία, λόγω πτώσης της χούντας) 1974, τότε που η ΝΔ είχε κερδίσει και τις τρεις έδρες του νομού.
Και δεύτερον: Απ` την ημέρα που ο Ευ. Βενιζέλος διέγραψε τον Θόδωρο Παραστατίδη, βλέπουμε τώρα και το ΠΑΣΟΚ χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπησή στο νομό μας, για πρώτη φορά απ` το 1977.
Χρειάζεται να προσθέσει κανείς κάτι άλλο απ` τα τόσα που στο μεταξύ συνέβησαν για να διαπιστώσει ο Κιλκισιώτης το απύθμενο βάθος της κρίσης που βιώνουν τα δυο πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας; (Αλήθεια πόσο μακρινές μας φαίνονται αυτές οι δυο λέξεις, που μας συντρόφευαν για 35 περίπου χρόνια!).
Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου “Το Βλέμμα του Οδυσσέα”, ο Θανάσης Βέγγος λέει το πασίγνωστο πια “η Ελλάδα πεθαίνει” προσθέτοντας “αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο”.
Κι επειδή ως γνωστόν – κατά το εθνικοπατριωτικόν άσμα, αλλά και τη κοινή λογική – “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”, το πολιτικό σύστημα που έκφρασε ο δικομματισμός ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που εξέπνευσε τα λοίσθια, κι απ` ότι φαίνεται μας αφήνει χρόνους κι ο ένας από τους δυο πόλους του.
Και τώρα τι; Πέθανε τάχα κι ο διπολισμός; Φυσικά, όχι. Πάντα στην ανθρώπινη ιστορία η κύρια πολιτική διαπάλη διεξάγονταν ανάμεσα σε δυο πόλους. Απ` την αρχαία Ελλάδα των δημοκρατικών και ολιγαρχικών, μέχρι την γαλλική επανάσταση των ορεινών και πεδινών, που μας κληρονόμησε τους αριστερούς και δεξιούς της σύγχρονης εποχής, η πολιτική και ιστορική δράση αποτελούσε τη συνισταμένη της διαλεκτικής διαπάλης δυο βασικά κύριων συνιστωσών. (Ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ οι συνιστώσες είναι κατά βάση δυο, όπως και σε κάθε άλλο κόμμα!).
Βέβαια, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης κυριάρχησε ένας ιδιότυπος διπολισμός με εκφραστές του δυο κόμματα που στη πορεία και στη κρίσιμη στιγμή αποδείχτηκαν ίδια! Ωστόσο ο εν λόγω διπολισμός ξεκίνησε διαφορετικά: Με το ένα κόμμα, τη ΝΔ, να εκφράζει αυτό που όφειλε, δηλαδή τον αστικό κόσμο της χώρας, και το άλλο, το ΠΑΣΟΚ, να κυριαρχεί στα στρώματα που παραδοσιακά εξέφραζαν αριστερότερα αυτού πολιτικά κόμματα.
Στη συνέχεια, βέβαια, τα πράγματα άλλαξαν αφού ο πόλος-ΠΑΣΟΚ άρχισε απ` τα μέσα κιόλας του `80 να μεταλλάσσεται επί το συντηρητικότερο. Παρ` όλα αυτά ο διπολισμός παρέμεινε με τ` αποκτηθέντα απ` τη δεκαετία του `70 χαρακτηριστικά του. Οι Έλληνες έδειχναν βολεμένοι με το σχήμα, στα πλαίσια μιας ψευδεπίγραφης ευμάρειας, που μας φαίνεται ως τέτοια, τώρα στην εποχή της εξαθλίωσης.
Τώρα, όμως, που διάγουμε αυτήν άθλια αλλά ιστορική εποχή, αποκαταστάθηκε η τάξη στην πολιτική γεωγραφία. Οι δυο πόλοι έχουν πια αληθινά χαρακτηριστικά. Σαν τον βόρειο και τον νότιο. Κι όχι σαν έναν δυτικό κι έναν δυτικότερο!
Πρώτος απ` όλους φαίνεται να το κατάλαβε αυτό ο Αντ. Σαμαράς. Γι αυτό και του αποδίδουν την πρόθεση να υλοποιήσει το …προαιώνιο όραμά του, περί διάλυσης της ΝΔ (!), με την ίδρυση ενός νέου αστικού κόμματος που θ` απορροφήσει τους σημερινούς εταίρους της συγκυβέρνησης.
Και μπορεί το εγχείρημα να φαντάζει δυσθεώρητο μπροστά στο πολιτικό ανάστημα κι εκτόπισμα του σημερινού πρωθυπουργού, ωστόσο το γεγονός και μόνο ότι η ιδέα του “μεγάλου αστικού κόμματος” … ζυμώνεται σε παρασκηνιακά ή προσκηνιακά θερμοκήπια πολιτικών εξελίξεων, αρκεί για να υποκληθούν στη νέα εποχή που κατέφτασε, ακόμα κι αυτοί που καμώνονται πως δεν την πήραν χαμπάρι.
