Μια κουβέντα, μια αυτοκριτική,

…μια συμβουλή.

Του Χρήστου Σπίγκου.

Η κουβέντα ξεκίνησε ήρεμα. Τρείς νέοι άνθρωποι κι ένας εβδομηντάχρονος. Οι πρώτοι στο ξεκίνημα κι ο απέναντί τους σε πολιτική αγρανάπαυση. Το θέμα, τι άλλο; Οι πολιτικοί και η πολιτική. Εκείνοι γεμάτοι θυμό κι ερωτηματικά κι ο άλλος με επιμονή να υποστηρίζει το δίκιο της ιστορίας, μπορεί και το δικό του.

Η νεανική αποστροφή προς το πολιτικό σύστημα έντονη και αρκούντως δικαιολογημένη. Τα παραδείγματα με ονοματεπώνυμο διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο. Στο τσουβάλι της οργής όλοι και όλα. Και πάνω απ’ όλα η συνηθισμένη καταφυγή στο εμείς και στο εσείς, η γενιά μας και η γενιά σας.

Η αγανάκτηση δεν είχε το κουράγιο να ξανασκεφτεί το λάθος της γενίκευσης και της ισοπέδωσης, ίσως, γιατί κλήθηκαν από πολύ νωρίς να σκεφτούν πιο πολλά απ’ ότι αναλογούσαν στην ηλικία τους. Η εμπειρία προσπαθούσε να εξηγήσει και να δικαιολογήσει. Να ξεφύγει από τους σκοπέλους και με παραδείγματα από την ιστορία να φωτίσει καλύτερα την αλήθεια.

Η κουβέντα έμεινε στη μέση, και όλοι έδωσαν υπόσχεση να τη συνεχίσουν μετά από κάποιες μέρες, όταν η περισυλλογή θα έχει φέρει περισσότερα επιχειρήματα και λιγότερο θυμό.

Η αυτοκριτική φώλιασε στο μυαλό του ηλικιωμένου. Τα παρουσίασε όλα ρόδινα, και δεν έπρεπε. Δεν τους είπε ότι δεν επιτρέπεται στο κομματικό μέλος να κρίνει δημόσια το κόμμα του. Δεν κατέκρινε το γεγονός ότι ο εκ δεξιών δικαιούται να κατηγορεί μόνο τον εξ ευωνύμων, και τούμπαλιν. Και ότι, αν βρεθεί κάποιος που, σεβόμενος την ιστορία τη δική του και του πολιτικού του χώρου, αποφασίσει να κρίνει δημόσια τις ανοησίες του κόμματός του, σπεύδει η σώφρων παραίνεση να τον επαναφέρει στην «τάξη» που επιβάλλει το χαλί του εκάστοτε ιερατείου. Ο χθεσινός κριτής μεταμορφώνεται εν μια νυκτί σε σώφρονα υπερασπιστή της νέας κομματικής νομιμότητας, μέχρι την επόμενη που θα στρώσει το δικό της χαλί για να σκεπάσει τις δικές της αποκοτιές, και πάει λέγοντας.

Όμως αυτά δεν θα τα πω στους τρεις φίλους που θα συναντήσω τις επόμενε μέρες. Θα τους πω να συναντηθούν με την Πολιτική, όπως ονειρεύονται να φτιάξουν τη δική τους ζωή. Μακριά από τον δικό μας επιφανειακό καθωσπρεπισμό και πολύ κοντά στις αξίες και τους κανόνες της πραγματικής Πολιτικής, που φτιάχτηκαν από ανθρώπους για ανθρώπους κι όχι από φωτισμένους προς αμνούς.

Χωρίς Πολιτική και Πολιτικούς δεν υπάρχει Δημοκρατία κι ελεύθερα σκεπτόμενος λαός.

Η νέα γενιά δικαιούται και μπορεί.

Δικαιούται μια καλύτερη διακυβέρνηση, χωρίς παρακολουθήσεις, συγκαλύψεις κακουργημάτων, καραγκιοζιλίκια κομματικών μελών και ηγετίσκων, φαυλότητα, αναξιοκρατία και συστηματική υποτίμηση της νοημοσύνης του πολίτη στ’ όνομα του εθνικού ή/και κομματικού συμφέροντος .

Η κάθε νέα γενιά πρέπει και μπορεί να παλέψει για τη δική της αλήθεια, παραδεχόμενη, ότι ο αναχωρητισμός δε χωράει στα όνειρα του ανυποχώρητου ενεργού Πολίτη.