Μέλι και κεντρί πάνε μαζί

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

Ο ιδρώτας κατηφόριζε από τις αυλακιές του κορμιού του σαν νερό τρεχούμενο πάνω σε πέτρα. Τα σκληρά του μπράτσα ξεχώριζαν επιβλητικά, καθώς σήκωνε για πολλοστή φορά την μπάρα. Περισσότερο έτρεξε στο διάδρομο του γυμναστηρίου παρά στο δρόμο της ζωής. Πιο πολύ ίδρωσε από τη γυμναστική παρά από τη δουλειά, κι ας πάτησε πριν πέντε χρόνια τα τριάντα.

Ο Φερνάντο ήταν ένας αδιόριστος μαθηματικός με καταγωγή την Ανδόρα. Είχε μεσογειακά χαρακτηριστικά, του άρεζε η αεροβική γυμναστική και έκανε διατροφή.

Η Κατερίνα ήταν Ρωσίδα με πυρόξανθα μαλλιά και μάτια σαν τη θάλασσα γαλάζια. Είχε φρύδια τοξωτά και χείλη που σχημάτιζαν γλυκά χαμόγελα. Ήταν αληθινή ζωγραφιά. Μια Αφροδίτη βγαλμένη από το πέλαγο. Μια Φρύνη, φιλοτεχνημένη από έναν Πραξιτέλη.

Στο γυμναστήριο ερχόταν μ’ ένα λεπτό κολάν, που προκαλούσε σκέψεις ερωτικές κι απόκρυφες φαντασιώσεις. Ήταν λιγομίλητη για να αποφεύγει τις παγίδες του λόγου, κι ας ήξερε καλά ελληνικά. Το πρόσωπό της ήταν φωτεινό, σαν να έλιωσε τον ήλιο σε τάσι και τον κατάπιε όλο.

Η Κατερίνα τελείωσε στη Μόσχα την ιατρική, πριν ένα χρόνο. Στην Ελλάδα περνά τον ελεύθερό της χρόνο κάνοντας γυμναστική. Οι ανάλαφροι βηματισμοί της, θυμίζουν κινήσεις νεράιδας. Κάθε της βήμα είναι κι ένα ερέθισμα. Κάθε της κίνηση είναι και μια συγκίνηση. Ένα «αστέρι» που το έκλεψε η γη από τη νύχτα.

Η Ντιάν είναι μια Ελληνίδα λίγο πάνω πάνω από τα σαράντα, με μάτια καστανά, «φτιαγμένη» ξανθιά, ξερακιανή σαν αξεδίψαστη γη, καθώς «έβγαινε» από δίαιτα εξαντλητική. Μέρα παρά μέρα έτρεχε στα ινστιτούτα. Ο καημός της ήταν να ερωτευθεί. Να νιώσει του έρωτα το πάθος.

Μετά από λίγη άσκηση εξαντλήθηκε η Ντιάν και καθώς ήταν διψασμένη πήγε στο κυλικείο να πιει νερό. Εκεί, καθόταν ο Λάκης. Ένας φιλοσοφημένος πενηντάρης, χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Ένας κατασταλαγμένος άνδρας, που ξέρει να ξεχωρίζει το μπορώ από το θέλω.

Με το που έκατσε στο σκαμπό την ρώτησε ο Λάκης ευγενικά, αν μπορούσε να της προσφέρει ένα αναψυκτικό. «Ευχαρίστως» απάντησε εκείνη, σχηματίζοντας με τα χείλη της ένα αμήχανο χαμόγελο. «Κουράστηκα. Όλη μέρα τρέχω στη δουλειά, μεγαλώνω δύο παιδιά και να φροντίζω ένα ταλαιπωρημένο σπίτι».

«Άλλος ο δρόμος της ζωής κι άλλος ο διάδρομος της γυμναστικής, της απάντησε εκείνος. Χρειάζονται διαφορετικές αντοχές. Ψυχικές και σωματικές».

Οι λέξεις του aσκούσαν πάνω της μια έλξη όμοια με αυτήν που έχουν τ’ αστέρια με τους πλανήτες τους. Της έλεγε ότι «μεγαλύτερη αξία από το να πας κάπου, έχει το να σε περιμένουνε». Και ότι «σημαντικότερο από το ν’ αγαπάς είναι το να σ’ αγαπάνε.

Πως, το παν είναι ο αριθμός. Η ηλικία, τα κιλά, τα λεφτά, ακόμη και η ομορφιά είναι αριθμός: (90 – 60 – 90). Πως ο τέλειος αριθμός είναι το 1,618, και κατά τον Πλάτωνα έχει για σύμβολό του το γράμμα Φ, από το όνομα του γλύπτη Φειδία. Είναι ο «χρυσός αριθμός» που κάνει την τέλεια οκτάβα. Ίσως να έχεις καταλάβει τώρα, γιατί από ώρα χαζεύω την Κατερίνα. Είναι ένα έργο τέχνης, με μέτρο στην πλάση και αρμονία στην έκφραση. Λίγο Φως απόψε αναζητώ. Ένα όνειρο ζεστό για τις κρύες ώρες του χειμώνα.

«Εγώ θέλω τον Φερνάντο», του είπε εκείνη. «Είναι ένας Άδωνις, στα μέτρα που αρέσω. Η ομορφιά όπως είπες, έχει κριτήρια μαθηματικά. Η ηλικιακή διαφορά δεν με πτοεί. Ξέρω από στρατηγική. Το παν είναι να τολμάς. Και μην ξεχνάς ότι και το λιοντάρι στις εφτά από τις δέκα προσπάθειές του αποτυχαίνει».

Κι ενώ τα έλεγαν αυτά βλέπουν τον Φερνάντο να πλησιάζει την Κατερίνα και να της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Ύστερα έφυγαν οι δυο τους, ενώ ο Λάκης και η Ντιάν «χάνονταν» στην αχλή του ονείρου τους.

«Νομίζω ότι η τέχνη δεν είναι να κάνεις όνειρα, αλλά να κάνεις την πραγματικότητά σου όνειρο. Ένα σου «ναι» είναι αρκετό να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρό μας απόψε και να την μοιρασθούμε. Είμαστε στον ίδιο σταθμό κι ας ήρθαμε ως εδώ με διαφορετικό τρένο. Ας νιώσουμε σαν τη φύση ελεύθεροι. Σαν το αγριολούλουδο που ανθεί κι ας ξέρει ότι δεν υπάρχουν μάτια να το δούνε. Σαν το αηδόνι που κελαηδεί κι ας μην υπάρχουν αυτιά για να το ακούνε. Γίνε απόψε η φύση σου. Γίνε η μέλισσα που είπες. Κι αν από το τσίμπημά σου πονέσω, θα το αντέξω. Γιατί μόνο η μέλισσα μπορεί να κάνει μέλι τον ανθό. Μέλι και κεντρί πάνε μαζί…..

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας