Λεονταρισμοί και μετά…
…κυβίστηση.
Του Φώτη Παπούλια (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
——————————-Τελικά αυτή η χώρα έχει πρωθυπουργό!!! Κι εμείς που νομίζαμε ότι ο πρωθυπουργός είναι απλώς ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μιας απλής επιτροπής, ούτε καν κυβερνητικής, οφείλουμε να ζητήσουμε γονυπετείς συγγνώμη, να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και να υποκλιθούμε στον Ελληνα πρωθυπουργό. Σε αυτόν ο οποίος από τις συνεχείς κυβιστήσεις και ανακυβιστήσεις, από τους αντιμνημονιακούς αγώνες στην πλήρη αποδοχή των μνημονίων, από τον ορκισμένο εχθρό του ΠΑΣΟΚ και του Ευάγγ. Βενιζέλου στον «σύντροφο» για το κοινό καλό, έχει μάλλον μπερδέψει την τέχνη του κυβερνάν με εκείνη του «ρίχνω στάχτη στα μάτια του πόπολου».
Μετά την εικοσαετή περιδιάβασή του στην «προσωπική του έρημο», όπως ο ίδιος είχε πει παλιότερα, βρέθηκε στην όαση της εξουσίας, μόνο που φαίνεται να αγνοεί ότι η έρημος προκαλεί αντικατοπτρισμούς και αν ο αδαής περί τα της ερήμου πιει αρκετό νερό στην όαση, κινδυνεύει να πληρώσει θανάσιμα το σβήσιμο της δίψας του.
Ο Αντώνης Σαμαράς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, διατείνεται ότι θα ορθώσει το ανάστημά του στις απαιτήσεις της τρόικας, με πρώτη μάχη στα μαρμαρένια αλώνια εκείνη της εκκαθάρισης εν λειτουργία (κομψή μετονομασία του κλεισίματος) των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ). Μόνο που είναι ο ίδιος ο οποίος κάθε φορά που προετοιμάζεται να πει το μεγάλο «όχι» στους εντολείς του, κάτι τελικά συμβαίνει και τελικά λέει το μέγιστο «ναι». Οπως έκανε με τη ΝΕΤ, όπως το ότι κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και προεδρικά διατάγματα, πιστός στην αντίληψή του για την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του (!) γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας ισχύουν μόνο στην περίπτωση που έχεις κάτι απτό πολιτικά να μεταδώσεις. Οταν δεν έχεις, τότε η όποια προσπάθεια γίνεται «μπούμερανγκ», συμπαρασύροντας τους εμπνευστές της σε αλλεπάλληλα ολισθήματα και λάθη. Οχι κατ’ ανάγκη στρατηγικής, αλλά πρωτίστως πολιτικής ένδειας, την οποία προσπαθείς να την «βαπτίσεις» πολιτική ρήξης…
Ο πρωθυπουργός έχει συνηθίσει να «παίζει» το παιχνίδι των συνεχών εκβιασμών. Εκβιασμοί στην κοινωνία, εκβιασμοί στην κοινοβουλευτική ομάδα, εκβιασμοί στους κυβερνητικούς εταίρους του, εκβιασμοί επί εκβιασμών… Μόνο που έχει συνηθίσει να εκβιάζει αυτούς που έτσι και αλλιώς τους «έχει στο χέρι», για τους άλλους μάς έχει συνηθίσει στα «ουδείς αναμάρτητος».
Ομως η πολιτική του φθορά είναι ήδη παρούσα, αφού όταν ένας πολιτικός, και μάλιστα πρωθυπουργός, αρκείται είτε σε «λεονταρισμούς» είτε σε εκ των προτέρων απειλές ενώ είναι βέβαιο ότι θα υποχωρήσει, τότε απλώς παρακολουθεί ανάποδα την κλεψύδρα. Εξάλλου μπορεί να ρωτήσει και τον εταίρο του, Ευάγγ. Βενιζέλο, όταν αποπειράθηκε για λόγους εντυπωσιασμού να αντιδράσει στις απαιτήσεις της τρόικας, τότε που ήταν υπουργός Οικονομικών…
