Κριτική ταινιών από τον Γ. Τσιτσίμη
WICK 4 – ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τσαντ Σταχέλσκι
Ένας ύμνος στη βία και πέρα από αυτήν
Η.Π.Α., 2023, Εγχρωμο
- Παραγωγή: ΜπάζιλΙγουάνικ, Ερικα Λι, Τσαντ Σταχέλσκι
- Σκηνοθεσία: Τσαντ Σταχέλσκι
- Σενάριο: ΣέιΧάτεν, Μάικλ Φιντς
- Φωτογραφία: ΝτανΛάουστσεν
- Μοντάζ: ΝέιθανΟρλοφ
- Μουσική: Τάιλερ Μπέιτς, ΤζόελΤζ. Ρίτσαρντ
- Πρωταγωνιστούν: ΚιάνουΡιβς, Ντόνι Γιεν, Μπιλ Σκάρσγκαρντ, Λόρενς Φίσμπερν, ΧιρογιούκιΣανάντα, ΛανςΡέντικ
- Διάρκεια: 169 λεπτά
- Διανομή: SpentzosFilm
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την 4η συνέχεια της επιτυχημένης σειράς Wick και ομολογουμένως την κάνει πιο ενδιαφέρουσα από κάθε άλλο επεισόδιο; Μα τίποτε άλλο εκτός από το τρομακτικό στοιχείο της υπερβολής σε όλα. Ας εξηγηθούμε. Η σειρά ταινιών δράσης με πρωταγωνιστή τον ΚιάνουΡηβς δεν ήταν τίποτε άλλο εξαρχής από μία σειρά βίας, αγριάδας, έλλειψης σεξ, περιορισμένων διαλόγων έως σιωπής και κάποιων επαναλαμβανόμενων μοτίβων σκηνών με εμμονή (πχ υπάρχει πάντα ανεξέλεγκτη δράση μέσα σ’ ένα κλαμπ κατά τη διάρκεια κάθε ταινίας από τις 4)
Η βία. Τα τελευταία χρόνια ο κύκλος της βίας στα φιλμ από τις ΗΠΑ γίνεται ιδιαίτερα έντονος άσχετα από τον τύπο του φιλμ. Έχουμε πλειάδα ταινιών(συνήθως σειρά ταινιών) που παρουσιάζουν μια μορφή βίας άμετρης και κυρίως υπερβολικής αν και όχι τόσο αιμάτινης. Στο Wick 4 ο ήρωας επιστρέφει ακόμη μία φορά στη δράση ενώ οι προσπάθειές του να αποσυρθεί πέφτουν στο κενό. Η δράση του κόσμου γύρω του και η αντίδραση του ήρωα που βρίσκεται βυθισμένος σε μια σιωπηλή κατάθλιψη λόγω του θανάτου της γυναίκας του, οδηγούν σε ένα αδιέξοδο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Και η έκρηξη όταν έρθει θα δώσει μια ταινία αμάλγαμα θανάτου και σκορπίσματος ζωής.
Για όσους φίλους δεν είναι ακόμη μυημένοι στη σειρά αυτών των ταινιών να πούμε ότι ο JohnWick ανήκει σε μια ομάδα υψηλών highkillers που δουλεύουν μόνοι τους και δολοφονούν στόχους σε όλο τον κόσμο ενώ βρίσκονται υπό τη στέγη μιας παγκόσμιας οικονομικής οργάνωσης που λέγεται Υψηλή Τράπεζα, χρησιμοποιεί δε διάσημα ξενοδοχεία στις μητροπόλεις του κόσμου ως βάσεις και ουδέτερες ζώνες στη σύγκρουση και οργάνωση κάθε δολοφονίας. Αν δεν σας άρεσε μέχρι εδώ, μάλλον δε θα ενθουσιαστείτε με αυτό που θ ακολουθήσει…
Όπως είπαμε στο 4ο μέρος όλα κινούνται απολύτως υπερβολικά σε μια εξολοκλήρου φιλμική κατασκευή με διογκωμένα τα συνήθη στοιχεία: μόνος εναντίον όλων, διαδοχικοί πολλαπλοί θάνατοι, καταστάσεις εκτός ορίων μα πάνω απ’ όλα μια κινηματογράφηση στυλιζαρισμένη, οργανωμένη, γεμάτη με βία και δράση, ένα actionmovie ορισμός της απόλυτης ταινίας δράσης. Αλλά το ερώτημα παραμένει καίριο και ίσως όχι τόσο επίκαιρο: γιατί η εξίσωση της υπερβολής με τη βία σε αυτά τα φιλμ και ειδικά στο τέταρτο όπου γίνεται και μια σκηνοθετική, βιρτουόζικη επίδειξη διαρκούς δράσης αλλά και του πώς μπορεί να κρατηθεί το απόλυτο ενδιαφέρον του θεατή σε ένα έργο 2 ωρών χωρίς σε κανένα σημείο να επέλθει εντέλει η βαρεμάρα. Το ένα στοιχείο που σιγοντάρει, η χάρμα οφθαλμών ακατάπαυστη δράση με το άλλο στοιχείο που ελίσσεται παράλληλα, η δίχως αιδώ εξύμνηση της βίας ως στοιχείο υπερβολής. Γιατί τελικά η αμερικάνικη κοινωνία είναι αυτή που πρώτα απ’ όλες παράγει τη βία, τους δολοφόνους, τις καταστροφές χωρών και εθνών, τους JohnWick αυτού του συναρπαστικού-κινηματογραφικά-κόσμου ενώ την ίδια στιγμή εισέρχεται μια διαφορετική ανάλυση: η βία ως ένα μέσο, το μόνο μέσο (δυστυχώς) της επιβολής δικαιοσύνης στη ζωή σε έναν πλανήτη που τρελάθηκε κι εκτροχιάστηκε ολοσχερώς και δίχως επιστροφή.
Υπάρχει μια εξαιρετική παλιά γαλλική ταινία με τον ΑλένΝτελόν, το φιλμ «μην ξυπνάτε έναν μπάτσο που κοιμάται» όπου ο χρόνος της έκρηξης βίας συμπιέζεται μέχρι την μοναδική στιγμή που ξεσπά ανεξέλεγκτα. Στοιχείο που το Wick 4 όχι μόνο χρησιμοποιεί αλλά και εξαντλεί θεαματικά. Ελπίδα μας, να συνεχιστεί η σειρά με ένα 5ο μέρος από τον ίδιο σκηνοθέτη που σημειωτέον έχει κάνει μόνο στην καριέρα του αυτήν τη σειρά ταινιών…
