Κάτω από τ’ αστέρια
Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού.
-Ξεκινήσαμε για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο… καταλήξαμε ν’ αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
-Και πειράζει αυτό;
-Οχι, αν δεν τον κοιτάζεις τον κόσμο
Διάλογος από το «Velvet Goldmine», παλιά κινηματογραφική ταινία, του τέλους του 20ού αιώνα.
Μας λέει, για ακόμα μια φορά, ότι φιλμ, τραγούδια και λογοτεχνία τα έχουν πει όλα.
Στο παραπάνω απόσπασμα ο διάσημος ποπ μουσικός παραδέχεται ότι δεν πέτυχε τους στόχους του (ή ότι τους άλλαξε στη διαδρομή, δεν έχει σημασία), όμως ο συνομιλητής του δεν αντικρούει την παραδοχή της αποτυχίας.
Απλώς θυμάται ότι ο ίδιος, ως έφηβος, άλλαξε χάρη στο παράδειγμα των ειδώλων του. Συγκεκριμένα, κατανόησε τον εαυτό του, τον αποδέχτηκε και έπαψε να ντρέπεται και να φοβάται.
Μέσα από το αποτυχημένο πείραμα των αστεριών από χρυσάφι και βελούδο, ο ίδιος εμπνεύστηκε τόσο ώστε να διεκδικήσει και να χτίσει την ενήλικη ταυτότητά του.
Σκεφτόμουνα αυτή την ιστορία από την παλιά ταινία, προχτές που έβλεπα με πόση ζέση, ορμή, αποφασιστικότητα αλλά και ωριμότητα παρενέβησαν οι πολίτες για να εμποδίσουν τις δίκες για τους πλειστηριασμούς.
Ποιος είπε ότι χωρίς ηγέτες οι άνθρωποι δεν συνεχίζουν να παίρνουν το δίκιο στα χέρια τους, όταν το άδικο τους πνίγει.
Ειρηνικά, χωρίς βία ή παρανομίες, χωρίς επιθετικότητα, απλώς ενώνοντας όλοι μαζί τις φωνές τους σε μία φωνή που έστειλαν στα αυτιά των εξουσιών.
Ακόμα και προσκρούοντας στις ασπίδες των ΜΑΤ που «κατά λάθος» υψώνονταν για να τους αποκρούσουν, αποφεύγοντας ή αγνοώντας τα σπρωξίματα, το κυνηγητό, τις φωνές που «εκ παραδρομής» είχαν στόχο τους αμυνόμενους πολίτες, εκείνοι αποφάσισαν να σταθούν ανάμεσα στον παραλογισμό και τη δικαιοσύνη, παίρνοντας το μέρος της δικαιοσύνης, φυσικά.
Για να υποστηρίξει τη δικαιοσύνη, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε μπροστά στα Ειρηνοδικεία και εμπόδισε την εκδίκαση των υποθέσεων πλειστηριασμού και τη λήψη (ακόμα χειρότερα) των αντίστοιχων αποφάσεων όπως ορίζει ο νόμος.
Γιατί ο νόμος μπορεί να ορίζει ό,τι να ‘ναι, αλλά μερικές φορές νομοθέτες και δικαστές δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο νόμος υπάρχει για να εκφράζει την αντίληψη των πολιτών για το δίκαιο –αν δεν το κάνει αυτό, είναι ακατάλληλος νόμος και πρέπει να πάψει να εφαρμόζεται.
Απέναντι στον κόσμο τα ΜΑΤ, σταλμένα από τους σταρ με τα γυαλιστερά κοστούμια (αυτούς της ταινίας του περασμένου αιώνα) που ξεστράτισαν, θαμπώθηκαν από τα κοστούμια τους κι έχασαν τον στόχο τους.
Τα ΜΑΤ είναι εξοπλισμένα με χημικά που απαγορεύεται να χρησιμοποιούν για να καταστέλλουν την οργή του κόσμου ενάντια στους παραλογισμούς της εξουσίας.
Εχει υποστηριχτεί ότι τα χημικά και τα δακρυγόνα είναι απλώς διακοσμητικά, φορτώνονται στις κλούβες και μεταφέρονται στους τόπους των συγκεντρώσεων, των οργανωμένων διαδηλώσεων ή και των αυθόρμητων ξεσηκωμών, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται –πρέπει απλώς να πιάνουν τον τόπο.
Ετσι, τις προάλλες που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια σε συνταξιούχους διαδηλωτές, χρειάστηκε να αναζητηθεί γενναίος αξιωματικός και να πειστεί να αφηγηθεί την πρωτοβουλία που ανέλαβε, αυτός μόνος του, να ψεκάσει τους γέροντες από φόβο μην αναποδογυρίσουν την κλούβα.
Επειδή, όμως, η εικόνα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες να ανατρέπουν την κλούβα δεν φάνηκε αρκετά ροκ στον πολιτικό προϊστάμενο του αξιωματικού, μπήκε κι αυτός στην εικόνα και, στρογγυλοκαθισμένος στην καρέκλα του, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τον ψεκασμό.
«Α, ωραία, μπράβο» είπε ο πολιτικός προϊστάμενος του πολιτικού προϊσταμένου, που ζει με τον τρόμο μήπως δεν τον παρεξηγήσουν.
Πράγμα που δεν πρέπει να τον απασχολεί, γιατί καθώς απευθύνεται σε διαφορετικά και εκ διαμέτρου αντίθετα ακροατήρια, ακόμα κι αν δεν τον παρεξηγήσει το ένα, σίγουρα θα τον παρεξηγήσει το άλλο.
Κι έτσι παρεξηγημένος θα συνεχίσει να πορεύεται θριαμβευτικά, στον μοναχικό δρόμο του κάτω από τους προβολείς της δημοσιότητας, ένα ακόμα αστέρι που δεν κοιτάζει τον κόσμο.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
