Κάλαντα βουβά
Του Στέφανου Παραστατίδη.
Τα Χριστούγεννα είναι στη σκέψη μας μία οικογενειακή γιορτή· μαζευόμαστε, αφήνουμε πίσω τα άγχη της καθημερινότητας, τις ενδοοικογενειακές διαφωνίες, τα στραβά και τα ανάποδα μιας ζωής γεμάτης απρόοπτα.
Ανάβουμε λαμπιόνια, αφήνουμε τα παιδιά να τρέχουν ανάμεσά μας πασαλειμμένα με την άχνη των κουραμπιέδων ώστε να μεταδίδουν την χαρά από τον ένα στον άλλο, ευχόμαστε, μοιράζουμε αγάπη, αναζητούμε την τύχη μας σε μοσχοβολιστές βασιλόπιτες.
Τούτα τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά, ομιχλώδη, μυρίζουν δυστυχία. Τα τρίγωνα θα μείνουν σιωπηλά στα χέρια των παιδιών, οι πόρτες θα μείνουν κλειστές, τα μανταρίνια δεν θα αλλάξουν χέρια, τα φώτα θα φέγγουν θαμπά, τα μελομακάρονα δεν θα γλυκάνουν έστω λίγο τη σκέψη μας. Αυτή τη φορά μετριόμαστε, ευχόμαστε να παραμείνουμε τη νέα χρονιά όσοι και πέρσι, αναζητούμε υγεία -αυτήν μονάχα.
Ακόμη κι αν μετρηθούμε εμείς χωρίς απώλειες, πώς να χαρούμε, πώς να γελάσουμε, όταν δίπλα μας γνωστοί και φίλοι παλεύουν με την απώλεια, του Δημήτρη, της Μένιας, του Γιάννη, του Θανάση. Και στοιχειώνονται από αμέτρητα γιατί, τα λάθη που αναζητούν, δικά τους ή των άλλων, σε έναν ιό που μας γεμίζει πόνο και τύψεις. και κάποιοι άλλοι αγωνιούν, παλεύουν με την ελπίδα, τις πιθανότητες, πάνω από τον αναπνευστήρα της Ζωής και του Μιχάλη. Πόση δύναμη κρύβει μέσα της αυτή η αναμονή;
80 τουλάχιστον άνθρωποι στο Κιλκίς θα λείψουν από τις οικογένειές τους αυτά τα Χριστούγεννα. Και πίσω από κάθε νούμερο, κρύβεται ένας άνθρωπος που έφυγε μόνος, δίχως να μπορεί να κρατήσει ένα χέρι στο τέλος, να κάνει ένα νεύμα αποχαιρετισμού, να εισπράξει την έσχατη φροντίδα, εκείνη που αναλογεί στην αξία κάθε ανθρώπου. Και από την άλλη, οι συγγενείς να μη διαθέτουν τη δυνατότητα για ένα τελευταίο χάδι στο μέτωπο ή ένα φιλί, να στερούνται το προνόμιο του συντεταγμένου πένθους, να μη μπορούν να μοιραστούν τον πόνο τους με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, να μην ακούγεται ο λυγμός δυνατός.
Ο αποχαιρετισμός των ανθρώπων γίνεται με έναν τρόπο βουβό και μοναχικό, συντριπτικό για τους ίδιους, συντριπτικό για όσους έμειναν πίσω, συντριπτικό για τον κάθε άνθρωπο.
Μονάχα που δεν μας μένει επιλογή. Πρέπει να προχωρήσουμε. Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου, να μπορεί να προχωρά, να βρίσκει τη δύναμη να μένει όρθιος στην κάθε δυσκολία, όσο δυσβάσταχτη κι αν είναι. Αυτός είναι ο τρόπος να τιμήσουμε την απώλεια, αυτό θα ήθελαν από εμάς οι δικοί μας που έφυγαν. Όπως και το κουράγιο για όσους παλεύουν και μπορούν να τα καταφέρουν, ένας-ένας, διότι κάθε ζωή είναι τόσο πολύτιμη όσο η δική μας.
Σε κάθε μία οικογένεια που βιώνει τον πόνο και την απώλεια, θέλω κάπως να απευθυνθώ, κάτι να πω, όχι ευχές ή παροτρύνσεις, ούτε μεγάλα λόγια, μονάχα ότι νοιάζομαι, νοιαζόμαστε. Αυτό.
