Η Ζωή, ο Λάμπης, ο Τρικούπης
Της Νικόλ Λειβαδάρη.
Το θέαμα, ως τηλεμαραθώνιος, έσπασε τα μηχανάκια. Είχε απ’ όλα – διάρκεια, ένταση, αγωνιστικό φρόνημα, ατάκες. Είχε δίδυμο Τσακνή – Ταγματάρχη, είχε Ραχήλ στα κάγκελα, είχε Ζωή να αναμετράται στα ίσα με τον Τρικούπη (τον γνωστό Χαρίλαο, ναι). Σενάριο γκροτέσκο, ανατροπές, χαμένα βαφτιστήρια κι ακόμη πιο χαμένα – πολιτικά – οράματα. Εάν είχε και Λάνθιμο μπορεί να έφτανε μέχρι Κάννες.
Εάν αυτός ήταν ο στόχος, το έργο πέτυχε. Το αδέσμευτο Κανάλι της Βουλής έδειξε τη σκόνη του στις κονσέρβες της ιδιωτικής διαπλοκής. Εάν όμως ο στόχος ήταν πολιτικός, «παίζει» να είχαμε και ισοπαλία.
Η Ζωή ανέκρινε επί 2,5 ώρες τον Ταγματάρχη και εκδικήθηκε, διά της 10ωρης καθήλωσης, τον Παππά, μόνο και μόνο για να δηλώσει απλά στο τέλος «παρούσα». Η ολοκληρωτική νίκη θα προϋπέθετε τουλάχιστον 10ετή κάθειρξη στα υπόγεια του αυτόνομου κρατιδίου της Βουλής. Με δεσμοφύλακα τον Καλφαγιάννη.
Εάν τώρα ο στόχος ήταν ακόμη υψηλότερος, ιδεαλιστικός και ανατρεπτικός, τότε το παιχνίδι μπορεί και να χάθηκε για τα καλά. Η ΕΡΤ έχασε την ευκαιρία να ξανανοίξει ως κοινό σύμβολο ηθικής νίκης και δικαίωσης. Η δημόσια τηλεόραση ίσως έχασε την ευκαιρία να απεγκλωβιστεί από τις μάχες του (διακομματικού) κομματικού πατριωτισμού και της συνδικαλιστικής καπηλείας.
Κι η Βουλή έχασε τη δική της ευκαιρία να αξιώσει πραγματική λογοδοσία βουλιάζοντας στην γραφικότητα.
Της έμεινε μόνον το (υπέρ)θέαμα. Εάν είχε και Μαχαιρίτσα μπορεί να χτύπαγε στα ίσα και τη Eurovision.
Άρθρο στο tvxs.gr
