Η δηµοσιογραφία ως… ντεκόρ
Της Βούλας Κεχαγιά.
Η δηµοσιογράφος του BBC που πήρε συνέντευξη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη εµφανίστηκε πιεστική και αρκούντως κριτική ζητώντας να κατανοήσει γιατί από το σύνολο των 51 µελών του νέου Υπουργικού Συµβουλίου οι γυναίκες είναι µόλις 5. Η δηµοσιογράφος δεν έδειξε να πείθεται από τις απαντήσεις, όµως η ουσία είναι ότι επέµεινε σε κάτι που ούτως ή άλλως σχολιάστηκε αρνητικά µε την ανακοίνωση της σύνθεσης της κυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας.
Η στάση της δηµοσιογράφου ήταν επαγγελµατική. ∆εν υπέβαλε τη συγκεκριµένη ερώτηση (µαζί µε σχόλιο) µόνο και µόνο για να δυσκολέψει τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας, αλλά γιατί τη θεώρησε αυτονόητη. ∆εν είναι ούτε κιναλίτισσα ούτε συριζαία ή αντιδεξιά, ούτε καν Ελληνίδα για να δείχνει κάποια επιµονή επί του θέµατος.
Όλος αυτός ο πρόλογος δεν αφορά την υποεκπροσώπηση των γυναικών στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. Σχετίζεται µε τη διαπίστωση πως πολλές φορές οι δηµοσιογράφοι στην Ελλάδα µπαίνουν µε µεγάλη ευκολία στο στόχαστρο κοµµάτων ή δηµόσιων προσώπων επειδή επί χρόνια ολόκληρα έχει φροντίσει να τους απαξιώσει το ίδιο το πολιτικό σύστηµα. Ας φανταστούµε έναν Ελληνα δηµοσιογράφο να σχολιάζει απευθυνόµενος στον όποιο πρωθυπουργό «are you serious?» επειδή δεν αποδέχεται ως ικανοποιητική την εξήγηση που του δίνει (on camera) για ένα θέµα. Το επόµενο µισάωρο θα έχει λιντσαριστεί από τρολ του ∆ιαδικτύου, ενδεχοµένως να έχει υµνηθεί από άλλα τρολ και πιθανότατα θα κατηγορηθεί ότι παίζει και πολιτικά παιχνίδια ή εξυπηρετεί συµφέροντα. Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια πολλοί δηµοσιογράφοι µε τη στάση τους έχουν βοηθήσει στην υποβάθµιση του κύρους του επαγγέλµατος και των εκπροσώπων του. Ή κάνουν πολιτική µέσω του µικροφώνου. Ουσιαστικά η δηµοσιογραφία έχει βγάλει πολλές φορές µόνη της τα µάτια της.
Αυτό είναι κάτι που εκµεταλλεύονται αρκούντως τα ίδια τα πολιτικά κόµµατα και οι εκπρόσωποί τους. Σε τηλεοπτικά πάνελ, κοµµατικά στελέχη στην αδυναµία τους να πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο επιτίθενται σε δηµοσιογράφους για να κάνουν… φασαρία και να κλέψουν έστω και για λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα τον τηλεοπτικό φακό. Είναι οι ίδιοι που στα ίδια ή σε άλλα πάνελ, την ώρα που σχεδόν ανταλλάσσουν ύβρεις µε τους αντιπάλους του απέναντι κόµµατος, στα διαλείµµατα αλλάζουν ρόλους και αρχίζουν τα πειράγµατα µεταξύ τους. Κι όλα αυτά µε τους δηµοσιογράφους στο ντεκόρ.
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
