Η αποθέωση της αθλιότητας

Του Θανάση Βαφειάδη.

Αν κάτι θα μείνει απ’ αυτές τις εκλογές δεν είναι ούτε το εκλογικό αποτέλεσμα, που ακόμη και ο πιο ευφάνταστος νους δε θα μπορούσε να προβλέψει, ούτε η καταρράκωση της απλής αναλογικής, που στη συνείδηση του λαού έχασε κατά κράτος τη μάχη με τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα, ούτε η παταγώδης αρχή της κατάρρευσης του ενός πόλου του νέου δικομματισμού, που γεννήθηκε και ανδρώθηκε τη ζοφερή εποχή των μνημονίων. Αυτό που θα μείνει τελικά είναι η αθλιότητα επίδοξων εκπροσώπων του λαού, που τα λόγια και οι πράξεις τους θα έκαναν ακόμη και τη ντροπή να κοκκινίσει από ντροπή.

Και τι δεν ακούσαμε! Γιατρό που στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη να μας λέει τώρα ότι η θεραπεία των καρκινοπαθών στα τελευταία στάδια της επάρατης νόσου κοστίζει πολλά και σωστό θα ήταν να τους εγκαταλείψουμε στην τύχη τους. Κι όσοι έχουμε δει το πιο προσφιλές μας πρόσωπο να λειώνει σαν το κερί από την καταραμένη αρρώστια, όσοι πασχίσαμε να κρύψουμε τα δάκρυα μας πάνω από το προσκέφαλό του για να του δώσουμε θάρρος στα τελευταία του, όσοι παρακαλέσαμε για μια ακόμη μέρα ζωής, ανατριχιάσαμε ακούγοντας τον. Και σφίξαμε τα χείλη για να μη ξεφύγουν από το έρκος οδόντων ύβρεις που να ταιριάζουν σε τέτοια ελεεινή ύβρι. Το ότι το διώξανε κακήν-κακώς αυτόν τον άθλιο για να μην έχουν πολιτικό κόστος δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτά ειπώθηκαν ούτε το ότι υπάρχουν κι άλλοι με παρόμοιες απόψεις που θεωρούν ότι η ανθρώπινη ζωή αποτιμάται με χρήμα.

Ένας άλλος χυδαίος γυρολόγος των κομμάτων, «άριστος» κι αυτός μεταξύ των «αρίστων», για να δικαιολογήσει το φιάσκο της κατάρρευσης της τράπεζας θεμάτων βρήκε να πει για τους καθηγητές ότι είναι «μεγάλα καθάρματα, σκουλήκια, αλήτες και αρχιμαφιόζοι». Και αναρωτηθήκαμε αν αυτοί που μετ’ επιτάσεως ζητούν αξιολόγηση των υπαλλήλων αξιολόγησαν ότι ένα τέτοιο υποκείμενο είναι άξιο να διορισθεί ως μετακλητός συνεργάτης αντιπροέδρου της κυβέρνησης τι αξιολόγηση θα είναι άραγε αυτή που ευαγγελίζονται;

Όσο για την τραγωδία των Τεμπών βγήκαν να πουν ότι καλά καμωμένα τα ‘χανε και το 41% στην κάλπη τους δικαίωσε. Λες κι η κάλπη είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ ή ένα πλυντήριο που ξεπλένει τους λεκέδες της πολιτικής ζωής. Γιατί λεκέδες είναι όλοι αυτοί που δεν είχαν ίχνος συνείδησης για ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους, είτε στο ναυάγιο του «Σάμινα», είτε στην πυρκαγιά στο Μάτι, είτε στο θυσιαστήριο των Τεμπών. Και άντε να τους βλέπουμε εμείς στο τηλεοπτικό γυαλί όλους αυτούς τους υπεύθυνους που καμιά ευθύνη δεν ανέλαβαν, που καμιά συντριβή δεν ένοιωσαν, που τα δάκρυα τους κροκοδείλια ήταν, αυτό αντέχεται. Να τους βλέπουν οι γονείς των παιδιών που τα κορμιά τους έγιναν άμορφη μάζα μέσα στα συντρίμμια του τρένου να κορδώνονται στα τηλεοπτικά στούντιο, να επιχειρηματολογούν για το πώς θα πάει η Ελλάδα μπροστά, να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους αφήνουν να ολοκληρώσουν;

Μα θα μου πείτε εδώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που όταν ήταν πρωθυπουργός πήγε να καταθέσει στεφάνι στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, αυτό που σκέφτηκε να κάνει μετά την εκλογική συντριβή ήταν να προσθέσει στο επιτελείο του έναν ανεκδιήγητο ιστορικό, που η μόνη «επιστημονική» αποστολή του ήταν να ξεπλύνει την προδοτική στάση των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Κατοχή. Και δεν άκουσα κανέναν απ’ αυτούς της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να ψελλίζει έστω μια λέξη αποτροπιασμού. Ίσως γιατί δεν κατάλαβαν ότι ο πραγματικός κατήφορος δεν είναι όταν μειώνονται, έστω και δραματικά, τα εκλογικά σου ποσοστά αλλά όταν θεωρείς ότι προκειμένου να ξανακυβερνήσεις όλοι χωράνε στο κόμμα σου, κι αυτοί που είναι με το δίκοχο του ΕΛΑΣίτη και αυτοί που είναι με το τσαρούχι του γερμανοτσολιά.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι όλα τα ‘χουμε δει, να σου η ζωή που έχει μεγαλύτερη φαντασία από τη δική μας, να μας αφήνει άναυδους με τις αθλιότητες της Ζωής. Της Ζωής με το μπλαζέ ύφος που έχουν όλοι οι νάρκισσοι που θεωρούν τον εαυτό τους παρασάγγας ανώτερους από τους άλλους, της Ζωής που είναι ετοιμόλογη και δε διστάζει να ξεμπροστιάσει τους πετσωμένους δημοσιογράφους, της Ζωής που ήταν αγέλαστη κι αφού της είπαν να γλυκάνει λιγάκι απέκτησε ένα μόνιμο χαζό χαμόγελο και σχηματίζει καρδούλες με τα δάχτυλα των χεριών της όπως κάνουν τα παιδάκια των πρώτων τάξεων του δημοτικού.

Τώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι Ζωή θα μπει στη Βουλή όλοι είναι ευχαριστημένοι: και το σύστημα γιατί η επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας» θα χτυπάει τον Αλέξη σαν χταπόδι και αυτοί που της χάρισαν μια ψήφο διαμαρτυρίας ευελπιστώντας ότι θα ξεμπροστιάζει τα συστημικά κόμματα, κάνοντας τα ρόμπες ξεκούμπωτες, όπως έκανε με τα «καμάρια» της δημοσιογραφίας την Κοσιώνη, τη Σαράφογλου και τον Πρετεντέρη.

Η μόνη που είναι χαμένη απ’ αυτήν την ιστορία είναι η ελευθερία των πολιτών που ψήφισαν «Πλεύση Ελευθερίας» να επιλέγουν ποιοι θα τους εκπροσωπήσουν. Και σιγά να μην είναι οι πολίτες αυτοί που θ’ αποφασίσουν ποιος θα τους εκπροσωπήσει όταν υπάρχει η αρχηγός, που σαν τον κόουτς αναλαμβάνει την ευθύνη για το ποιοι θα καθίσουν στο πάγκο και ποιοι όχι.

Και τι βρήκε να πει η εν λόγω κυρία για το θλιβερό της ατόπημα; «Οι άνθρωποι που τοποθετήθηκαν δε θα θελήσουν ποτέ να βλάψουν την υπόσχεση της Πλεύσης Ελευθερίας για χάρη προσωπικών φιλοδοξιών και θέσεων». Δηλαδή εκείνοι που στελέχωσαν τα ψηφοδέλτια του κόμματος της είναι επίφοβοι να βλάψουν το κόμμα της με το πομπώδες όνομα γιατί είναι μωροφιλόδοξοι και θεσιθήρες; Κι αν ήταν τέτοιοι γιατί τους έβαλες μανδάμ στα ψηφοδέλτια; Για να παριστάνουν τους αναλώσιμους που θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων πριν τη δεύτερη κάλπη. Ναι, αλλά εγώ τους είχα ενημερώσει και γραπτά και προσωπικά, μας λέει με κάθε σοβαροφάνεια. Εγώ, πάντως, δε τη θυμάμαι να απευθύνεται στους πολίτες και να τους προειδοποιεί: αυτούς εδώ προσέξτε μην τους σταυρώσετε γιατί αν εκλεγούν «δε θα έχουμε μια συμπαγή και αλεξίσφαιρη ομάδα μέσα στη Βουλή». Και δε θυμάμαι, επίσης, να λέει στους ψηφοφόρους της πως όποιον και να επιλέξουν εκείνη την απόφαση τους θα την εγγράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της και θα φυτέψει τον Μπιμπίλα, το σύντροφό της κι όποιον άλλον από το παρεάκι της κρίνει ότι είναι κατάλληλος. Και τι σημασία έχει αν το «αμόρε» της δεν εκτέθηκε ποτέ στην κρίση του λαού; Ποιος είναι αυτός ο λαός που θα τον ρωτήσουμε κιόλας;

Αυτή η κατάπτυστη επιλογή αλλοίωσης της βούλησης των ψηφοφόρων θα πρέπει να μείνει αναπάντητη; Δεν πρέπει όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι που τους έφτυσε κατάμουτρα η Ζωή να της πουν ότι όπως η ζωή έτσι και η Βουλή έχει δυο πόρτες; Μια σαν αυτή που της ανοίχτηκε κι αφού σεργιάνισε σαν πρόεδρος ένα πρωινό και τους ξενύχτησε όλους με διαδικαστικά τερτίπια και μετά το δειλινό από την άλλη βγήκε. Κι ότι αυτή η δεύτερη είναι η πόρτα που της ταιριάζει γιατί η αθλιότητα πρέπει παντού και πάντοτε να τιμωρείται.

Άρθρο στο facebook