Η αντιΣΥΡΙΖΑ συμμαχία
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.
Όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές, το μαύρο μέτωπο των ετερόκλητων δυνάμεων που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση εξαχρειώνεται πλήρως. Με κωμικές κινήσεις απελπισίας που προβάλλονται σαν «μαζική αντίδραση», τα μέσα ενθαρρύνουν το περίεργο αλλά όχι πρωτόγνωρο μπλοκ που έχει συγκροτηθεί από φασίστες, «λίγο» ακροδεξιούς, δεξιούς και κάποτε σοσιαλδημοκράτες με ένα στόχο: την ανατροπή της κυβέρνησης.
Η χρήση του όρου ανατροπή και όχι πτώση δεν είναι τυχαία. Πληθαίνουν τα κρούσματα των ανοιχτών προκλήσεων από στελέχη αυτού του μπλοκ που στην ουσία καλούν σε αντιδημοκρατικές κινήσεις. Ιδίως όταν προέρχονται από απόστρατους οι οποίοι έχουν και πλάκα τα γαλόνια.
Με τη γνωστή άνεση, αφού το ποντίκι βαφτιστεί ελέφαντας από τους εντεταλμένους δημοσιογραφούντες, τα κόμματα που συμπαρατάσσονται αποφαίνονται π.χ. ότι «αποδοκιμάστηκε ο τάδε υπουργός που το έβαλε στα πόδια» και προβάλλουν κάτι θολό και γκριζαρισμένο με τους 10 ή 15 τραμπούκους για να επιβεβαιώσουν τη νίκη τους.
Αποδέχονται τους τραμπουκισμούς οι ηγεσίες της Ν.Δ., του ΚΙΝ.ΑΛΛ. (ή ΔΗΣΥ, ή Ελιά, ή ΠΑΣΟΚ) και των λοιπών πικραμένων; Η παρουσία μιας κυριούλας που τσιρίζει ή ενός αφρισμένου παιδοβούβαλου που βρίζει αποτελούν ένδειξη ανάκαμψης αυτών στο εκλογικό σώμα; Οι μολότοφ στα σπίτια βουλευτών και τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα με βρισιές και απειλές εντάσσονται στον προεκλογικό τους αγώνα;
Η αποχαλίνωση δεξιών και χουντικών δεν εκπλήσσει όσους βίωσαν την προχουντική κατάσταση. Η έκπληξη είναι για όσους, έστω λίγους, απέμειναν στο άλλοτε ΠΑΣΟΚ. Δεν άκουσα ούτε διάβασα έστω και μια φρασούλα για τα εξωφρενικά που ισχυρίστηκε ένας από τους επίτιμους αρχηγούς ΓΕΕΘΑ. Ο στόχος, ομολογημένος εξάλλου, είναι η «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ηγεσία, τυπική ή πραγματική, του ΚΙΝ.ΑΛΛ., αδυνατεί να εκτιμήσει την κατάληξη αυτής της πορείας. Το πράγμα είναι απλό: όταν αποδέχεσαι ότι πρώτος στόχος είναι ή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε οδηγείς τους έστω και λίγους ψηφοφόρους σου στο μεγάλο κόμμα, όχι στο μικρό που θα κόψει π.χ. την αυτοδυναμία! Αυτό θα είναι το βασικό επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές για να μαζέψει ό,τι απέμεινε σε ΚΙΝ.ΑΛΛ., Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων κ.λπ. Πράγμα που σημαίνει ότι όσοι δεν επιθυμούν την αυτοδυναμία της Δεξιάς, ίσως ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι πάντως την κ. Γεννηματά.
Η «προπαγάνδα» για τη χαμένη ψήφο, ήταν αυτή που συντήρησε τον δικομματισμό ώς το 2012. Μια λογική καλοδεχούμενη από το ΠΑΣΟΚ όσο λεηλατούσε την Αριστερά (για να μη θυμίσω την προδικτατορική περίοδο). Και ήταν αποδεκτή από πολλούς αριστερούς πολίτες, όσο το κόμμα του Αντρέα Παπανδρέου αποκαθιστούσε κάποια ισονομία, καταργούσε εμφυλιοπολεμικές διατάξεις, αναγνώριζε τη Εθνική Αντίσταση.
Σήμερα, όταν ακούς την κ. Γεννηματά, τον κ. Λοβέρδο ή τον κ. Κωνσταντακόπουλο θαρρείς ότι ζεις στο 1955. Αντικομμουνισμός, απαξίωση κάθε κυβερνητικής πράξης. Και προσχώρηση στα φληναφήματα για εθνομηδενισμούς και προδοσίες… Μήπως θυμούνται ποιοι μας οδήγησαν στις εθνικές τραγωδίες, Μικρασιατική καταστροφή, δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, πραξικόπημα στην Κύπρο; Η Δεξιά με όλες τις μάσκες της ήταν.
Όλα αυτά θα ήταν απλή φιλολογία, αν δεν έκρυβαν τον έντονο ιστορικό αναθεωρητισμό και δεν προοιωνίζονταν διολίσθηση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης σε επικίνδυνες για τη Δημοκρατία θέσεις. Η ύπαρξη διακεκριμένων χουντικών στο στελεχικό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας την ωθεί στα άκρα. Το πρόβλημα είναι ότι και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. αποδέχεται τη συνύπαρξη με αυτό το κόμμα παρά τις κατά καιρούς κραυγούλες της κ. Γεννηματά.
Όμως, αν η Νέα Δημοκρατία κέρδιζε τις εκλογές και έδινε και πάλι μερικά υπουργεία στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., ποια θα ήταν η εξέλιξη; Η μελέτη των εκλογικών αποτελεσμάτων από το ’12 και μετά δεν αφήνει περιθώρια λάθους. Με την όποια νέα ονομασία και νέο ΑΦΜ (για τους γνωστούς λόγους), η μόνη οδός για τους πρωτοκλασάτους τού κάποτε ΠΑΣΟΚ θα είναι αυτή του Άδωνι Γεωργιάδη και των άλλων στελεχών του ΛΑΟΣ.
Όσο για τους πολύ «αριστερούς», ας μελετήσουν (εκτός από τα άπαντα του Στάλιν) και λίγη Ιστορία.
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
