Η ακοστολόγητη Αριστερά

Του Παναγιώτη Φλωρίδη.

Τον Αύγουστο του 1996 οι Ελληνες έζησαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, περίπου άμεσης Δημοκρατίας. Ηταν το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ενα Συνέδριο που μεταδόθηκε εξ ολοκλήρου απ’ ευθείας από την τηλεόραση, πιάνοντας υψηλότατα νούμερα τηλεθέασης. Οι πολίτες για πρώτη φορά ερχόταν σε άμεση επαφή με τα εσωκομματικά δρώμενα ενός τεράστιου κόμματος. Και τα είδαν όλα: συμμαχίες, λυκοσυμμαχίες, μούντζες, γιουχαΐσματα, λαϊκισμούς, ρεαλιστικές προτάσεις, εκβιαστικά διλήμματα. Τα πάντα.

Το Συνέδριο το κέρδισε ο Κ. Σημίτης, ο οποίος είχε εκλεγεί ήδη πρωθυπουργός από τον Ιανουάριο, όταν ο Ανδρέας είχε ήδη υπογράψει την παραίτησή του. Επικράτησε για δεύτερη φορά του Α. Τζοχατζόπουλου, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής της Αριστερής Πτέρυγας του Κινήματος. Μιας πτέρυγας που για χρόνια ήταν σε λανθάνουσα κατάσταση, αφού ο Ανδρέας δεν τα σήκωνε κάτι τέτοια δημοκρατικά περί τάσεων, ομίλων, forum κλπ. Μια Αριστερή Πτέρυγα που εκδηλώθηκε εμφανέστατα στο Ιστορικό Συνέδριο του 1996 και έκτοτε κατείχε μεγάλο μερίδιο και ήταν υπολογίσιμο μέγεθος. Μέχρι την ποινική αποκαθήλωση του αρχηγού της και την άδοξη κατάληξη στον Κορυδαλλό.

Στο Συνέδριο όμως η “Πτέρυγα” είχε πλειοδοτήσει σε προτάσεις που χαϊδεύανε αυτιά των πολιτών που ήδη ζούσαν με την πλαστική τραπεζική κάρτα. Μια κάρτα κατανάλωσης χωρίς αντίκρισμα. Ηταν τότε που ο Αλ. Παπαδόπουλος, μιλώντας στο Συνέδριο είχε πει την ιστορική φράση που προειδοποίησε πολλούς και προσγείωσε περισσότερους: “Σύντροφοι, αριστερά είναι ο αληθινό”. Και το κοστολογημένο, φυσικά. Λίγο αργότερα ο Αλέκος, μέσα στην έξαψη του Χρηματιστηρίου είχε φωνάζει το “πού πάτε ορέ;” προς όλους τους αφελείς που έπαιζαν στον άγνωστο τζόγο όλες τις οικονομίες και τα δανεικά τους. Εκεί δεν τον άκουσε κανείς. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Και τότε η Αριστερά, ακοστολόγητη ή όχι, λούφαξε. Δεν προστάτεψε τον κόσμο.

Αυτά σαν αναδρομή στην “ακοστολόγητη Αριστερά” του 1996. Η Αριστερά 20 χρόνια μετά εμφανίζει παρόμοια “συμπτώματα”. Η Αριστερά και, κυρίως, η Ανανεωτική, ανέκαθεν παρουσίαζε την παθογένεια των τάσεων. Κάθε λίγο και λιγάκι μια προσωπική διαφωνία γινόταν “τάση”, με την Αριστερή Πτέρυγα να λέγεται Πλατφόρμα, Ρεύμα κλπ. Μαζί με την καλπάζουσα διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, διογκώθηκε και η Αριστερή Πλατφόρμα με διακριτό ρόλο στο κόμμα και με αδιαμφισβήτητο αρχηγό τον Παν. Λαφαζάνη. Το “ακοστολόγητο” είτε σε προτάσεις είτε σε οικονομικές εκτιμήσεις, ήταν στο προσκήνιο.

Ωσπου ήλθαν οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και το πλαίσιο άλλαξε άρδην. Απέναντι στην “Πλατφόρμα” και τις προτάσεις της, δεν στεκόταν πλέον οι άλλες τάσεις και η Προεδρική πλειοψηφία, αλλά οι δανειστές και η Ευρωπαϊκή Ενωση σύσσωμη. Ο Παν. Λαφαζάνης είχε προδιαγράψει την σίγουρη ακύρωσης της σκανδαλώδους πώλησης του Ελληνικού. Δεν γνώριζε ότι ο Ομιλος Λάτση είχε στα χέρια του ήδη την τελεσίδικη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που έλεγε το “όλα καλώς καμωμένα”; Ηταν δυνατόν ένας τέτοιος κολοσσός να άφηνε στον αέρα μια τέτοια “μπίζνα” με σίγουρη την επερχόμενη κυβερνητική αλλαγή;

Ο Δημ. Βίτσας Υπουργός Ναυτιλίας πιά, διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι το λιμάνι του Πειραιά θα ξαναγυρίσει στο Δημόσιο και το Λαό. Αντ’ αυτού, ο Πρωθυπουργός κατέβηκε ο ίδιος στον Πειραιά για να υποδεχθεί τον Κινέζικο Πολεμικό Στόλο, μιλώντας και λίγα κινέζικα. Οπως ακριβώς ο Σαμαράς όταν πήγε στο Πεκίνο για να φέρει τα τσουβάλια με τα λεφτά που θα μας έσωζαν. Το θρυλικό “κορίτσια, ο στόλος” δεν αφορούσε πλέον τον 6ο Αμερικάνικο αλλά τον Κινέζικο. Δεν ξέρουμε αν η Τρούμπα λειτουργεί όπως τότε, και πως οι κοπέλες του Γ. Κωνσταντίνου θα μάθουν τα δύσκολα κινέζικα. Χώρια που οι κινέζοι ναύτες δεν έχουν ούτε το χρήμα, ούτε το χουβαρνταλίκι των Αμερικανών!

Πέρα από τα ευτράπελα, οι ακοστολόγητες προτάσεις δεν έχουν πλέον ούτε παρόν, ούτε μέλλον. Οι εταίροι και δανειστές δεν συνομιλούν με κόμματα και κυρίως, δεν συνομιλούν με εσωκομματικές τάσεις, πλατφόρμες και Ρεύματα. Συνομιλούν μόνο με κράτη. Κοστολογημένα. Και δυστυχώς, Κράτος δεν υπάρχει.

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ