Η άλλη αντιπολίτευση
Του Τάσου Παππά.
Σωστά ο πρωθυπουργός είπε στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο αντίπαλος της κυβέρνησης δεν θα είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά το κατεστημένο, η διαπλοκή, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα – το σύμπλεγμα δηλαδή που ονομάζουμε εσωτερική τρόικα. Πράγματι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, δεν είναι, τουλάχιστον για την ώρα, σοβαρή απειλή για την κυβέρνηση. Η Νέα Δημοκρατία σπαράσσεται από τις εμφύλιες έριδες.
Οι οικογενειακές φωτογραφίες των υποψηφίων, τα παχιά λόγια για την ενότητα και οι επιθέσεις κατά του Τσίπρα δεν μπορούν να κρύψουν τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν. Ακόμη κι αν λήξει ομαλά η διαδικασία εκλογής, είναι βέβαιο ότι ο νέος επικεφαλής μέχρι να βρει τα πατήματά του και τα στελέχη που θα τον πλαισιώσουν, να επινοήσει μια γραμμή που θα φέρει το κόμμα ξανά στο προσκήνιο, να εξουδετερώσει τους εσωκομματικούς αντιπάλους του που θα συνεχίσουν παρά την ήττα τους να του βάζουν εμπόδια και κυρίως να απαλλαγεί από τους κηδεμόνες-βαρόνους, που έχουν μάθει να δρουν στο παρασκήνιο, θα χρειαστεί χρόνο και θα σπαταλήσει δυνάμεις.
Τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) και λόγω του ισχνού εκτοπίσματός τους και λόγω της κρίσης ταυτότητας που περνάνε δεν συνιστούν κίνδυνο. Και τα δύο ψάχνονται ιδεολογικά και ψάχνουν τη θέση τους στη νέα διάταξη. Η αντίφαση που διαπερνά την πολιτική τους (ψήφισαν το Μνημόνιο, καταψηφίζουν τα προαπαιτούμενα), προκαλεί αποστροφή στους πολίτες.
Από την άλλη πλευρά η μόνη αντιμνημονιακή δύναμη που υπάρχει στη Βουλή, το ΚΚΕ, μπορούμε να υποθέσουμε βασίμως πως θα κάνει με συνέπεια ό,τι κάνει χρόνια τώρα: περιφρουρημένες διαδηλώσεις μία φορά το 15ήμερο, συμβολικές καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων χώρων, υψηλόφωνες καταγγελίες κατά του καπιταλισμού και των βαστάζων του και συνεχείς εκκλήσεις στον λαό να κινητοποιηθεί και να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, απολύτως προβλέψιμα και γι’ αυτό τελείως ακίνδυνα για το σύστημα και ελάχιστα ενοχλητικά για τις κυβερνήσεις.
Η άλλη όμως «αντιπολίτευση», επειδή ψυχανεμίζεται πως κάτι πάει ν’ αλλάξει, ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να διαρρήξει στεγανά, να οικοδομήσει νέες συμμαχίες στις οποίες δεν θα περιλαμβάνονται οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποί της και να δημιουργήσει τους δικούς της μηχανισμούς επιρροής στο κράτος, τους θεσμούς και τα δίκτυα ενημέρωσης, δεν πρόκειται να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα. Θα προσπαθήσει να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα προσωπικά στο ηθικό πεδίο, εκεί που ακόμη έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Το δοκίμασε στο παρελθόν -την περίοδο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ-, το δοκίμασε και προεκλογικά, αλλά δεν της βγήκε.
Ισως γιατί το έκανε με άγαρμπο τρόπο, ίσως γιατί δεν είχε στη διάθεσή της σοβαρά επιβαρυντικά στοιχεία, ίσως, τέλος, γιατί οι πολίτες πίστεψαν ότι είχαν να κάνουν με κλέφτες που φώναζαν για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
Τώρα όμως θα έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεσή της για να κινηθεί πιο οργανωμένα και ένα ευνοϊκότερο γι’ αυτήν περιβάλλον. Η κοινωνία θα είναι λιγότερο επιεικής με τα στραβοπατήματα της δεύτερης κυβέρνησης της Αριστεράς, άρα θα ακούσει τις καταγγελίες, οι οποίες μπορούν να αποκτήσουν μεγαλύτερο βάρος και αξιοπιστία αν στηριχτούν σε πληροφορίες ή «πληροφορίες» που έχουν για πρόσωπα και πράγματα στην κυβέρνηση και στο κόμμα στελέχη που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ με την πρόσφατη διάσπαση.
Η αγωνία της «άλλης αντιπολίτευσης» για τη διατήρηση των κεκτημένων της και το εκδικητικό μένος των πρώην μπορεί να συναντηθούν και να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Σ’ αυτές τις συνθήκες ο πρωθυπουργός, αν δεν θέλει να χάσει τόσο γρήγορα την έξωθεν καλή μαρτυρία στα θέματα ηθικής, πρέπει να αντιδράσει αποφασιστικά.
■ Τα πρόσωπα που επιλέγονται να στελεχώσουν κυβερνητικές και κρατικές θέσεις πρέπει να ελέγχονται εξονυχιστικά για τον πρότερο βίο τους για να μη χρειαστεί μετά να απολογείται ο πρωθυπουργός για πλημμελή έρευνα. Καλύτερα μετρίων δυνατοτήτων αλλά καθαρός, παρά έξυπνος αλλά με μειωμένες αντιστάσεις στις προκλήσεις. Επιπολαιότητες και χαλαρότητα δεν συγχωρούνται, όπως και αφελείς απόψεις του τύπου όλοι οι αριστεροί είναι τίμιοι και όλοι οι άλλοι ύποπτοι για ροπή προς τη λαμογιά.
■ Οταν σκάνε θέματα τέτοιας φύσεως στην επικαιρότητα, πρέπει να αντιμετωπίζονται αμέσως και να μη σέρνονται για καιρό δίνοντας την ευκαιρία στους επιτήδειους να δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή, να εκβιάζουν αξιωματούχους και να πουλάνε εκδούλευση, με ανταλλάγματα φυσικά, στους οικονομικά ισχυρούς.
■ Το μείζον θέμα που έχει δημιουργηθεί με τη λίστα Λαγκάρντ οφείλει ο πρωθυπουργός να το εκκαθαρίσει εδώ και τώρα. Διαρροές ότι τάχα οι δανειστές δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση να προωθήσει παράταση της διαδικασίας παραγραφής πλήττουν σοβαρά το κύρος της και δίνουν την εντύπωση ότι οι πιστωτές έχουν λόγο για τα πάντα, ακόμη και για ζητήματα χωρίς δημοσιονομικό κόστος.
Η χώρα είναι υπό επιτροπεία για την οικονομία, όχι υπό κατοχή. Το θέμα πρέπει να λυθεί γρήγορα και για έναν ακόμη λόγο. Κινδυνεύει η κυβέρνηση να γίνει η χλεύη των ηττημένων και των διαπλεκόμενων. Με θράσος απύθμενο η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που κρατούσαν το περίφημο στικάκι για χρόνια στα συρτάρια τους (προφανώς είχαν τους λόγους τους), και μέσα ενημέρωσης, που έκαναν γαργάρα γιατί εμπλέκονταν πρόσωπα με τα οποία είχαν συνάψει αμοιβαία επωφελείς σχέσεις (κράτα με να σε κρατώ), σήμερα υποδύονται τους Ιαβέρηδες.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
