My Twitter Feed

3 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Συνεχίζονται τα αντιπλημμυρικά -

Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου, 2020

Σταθερά στη μαύρη πρώτη θέση! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

“Γαλάζια νυστέρια” για το ΓΝΚ! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

ΣΥΡΙΖΑ: Διερεύνηση καταγγελιών -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

To tvxs.gr για το Νοσοκομείο Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Εξανέστη από το… βήμα του twitter -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Την Πέμπτη η Λαϊκή του Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Έργα 1,2 εκατ. για συντήρηση δρόμου -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Ζητάτε να σας πω, για τον Αττίκ…

Σαν σήμερα 29 Αυγούστου, το 1944, έφυγε ένας απ` τους μεγαλύτερους Έλληνες τροβαδούρους, ο σπουδαίος Αττίκ.

Αν σήμερα η καλλιτεχνική δημιουργία διέπεται από τους πεζούς νόμους του marketing, όπου κυριαρχεί η πενία των λέξεων και η ρηχότητα των εννοιών, σε κάποια άλλη εποχή, όχι πολύ μακρινή, κυριαρχούσε η μελωδία, ο ρομαντισμός και η ευαισθησία…

Ο Αττίκ, κατά κόσμο Κλέων Τριανταφύλλου, γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1885. Ο πατέρας του ήταν αρκετά ευκατάστατος κι ασχολιόταν με την παραγωγή κι εμπορεία βάμβακος. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες της Αιγύπτου, έτσι και ο Αττίκ ανατράφηκε σύμφωνα με την ευρωπαϊκή και ειδικότερα τη γαλλική κουλτούρα. Από πολύ μικρή ηλικία δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι έφεση στη μουσική και σύντομα ξεκινά μαθήματα φλάουτου και πιάνου. Ολοκληρώνει τη μουσική του παιδεία στο Παρίσι κι εκεί κάνει τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα. Η επιτυχία που γνώρισε από το παριζιάνικο κοινό σαν συνθέτης και ερμηνευτής είναι τεράστια. Γρήγορα γίνεται περιζήτητος και παίζει στα μεγαλύτερα κέντρα του Παρισιού και της Ευρώπης, ενώ παράλληλα δίνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο, από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία.

Σε αντίθεση όμως με τις επιτυχίες του στο εξωτερικό, πίσω στην πατρίδα η οικογένειά του καταρρέει οικονομικά, ενώ σοβαρή ασθένεια χτυπάει την αδερφή του. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την επιτυχημένη καριέρα του στο εξωτερικό κι επιστρέφει εσπευσμένα στην Αθήνα. Τα πρώτα χρόνια της επιστροφής ήταν δύσκολα. Στην αρχή παίζει και τραγουδά σε διάφορα μαγαζιά, ενώ παράλληλα ασχολείται με τη σύνθεση των δικών του τραγουδιών. Ξεκινά και κάποιες περιοδείες στην Ευρώπη και Ρωσία. Χαρακτηριστικό γεγονός της φήμης που έχαιρε ο στο εξωτερικό, είναι η πρόσκληση που δέχτηκε από τελευταίο τσάρο της Ρωσίας Ρομανώφ, για να παίξει στο παλάτι του.

Το 1930 ξεκινάει την περίφημη Μάντρα του, ένα πρωτοποριακό εγχείρημα για την εποχή του. Η Μάντρα ήταν τρόπον τινά ένα Καφέ Σαντάν, όπου έδινε στην κυριολεξία παράσταση One Μan Show ο Αττίκ, ο οποίος εκτός από εξαίρετος πιανίστας, συνθέτης και τραγουδιστής, ήταν ηθοποιός, μίμος και κονφερασιέ. ¶λλο ένα χαρακτηριστικό ταλέντο του, για το οποίο ήταν πασίγνωστος, ήταν το περίφημο διπλό σφύριγμα. Συχνά συνόδευε τον εαυτό του στο πιάνο σφυρίζοντας με μοναδική δεξιοτεχνία. Είχε δε τη μοναδική ικανότητα να κελαηδά σφυρίζοντας σε δύο διαφορετικές νότες ταυτόχρονα, σχηματίζοντας εκπληκτικές διφωνίες.

Τα τραγούδια του είναι 100% ευρωπαϊκά και ουδεμία σχέση έχουν με την παραδοσιακή Ελληνική μουσική παράδοση. Αυτό όμως δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία τους, άλλωστε ήταν και πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένας συνθέτης ευρωπαϊκής μουσικής. Οι μουσικές φόρμες που συνέθετε ήταν διανθισμένες με σπάνιες μελωδίες και τα άρτια επεξεργασμένα μουσικά θέματά του, αναδυόταν με εκπληκτική μαεστρία σε κάθε έργο του.

Μπορεί λοιπόν η μουσική του να ήταν ευρωπαϊκή, οι στίχοι του όμως ήταν Ελληνικότατοι, λυρικοί, μελαγχολικοί και ερωτικοί, συνθέτοντας με χειρουργική ακρίβεια ευαίσθητες συναισθηματικές καταστάσεις και αποκαλύπτοντας το εξαίρετο στιχουργικό του ταλέντο.

Ο Αττίκ παντρεύτηκε τρεις φορές κι αγάπησε με πάθος τις γυναίκες του. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε λίγο μετά το θάνατο του μονάκριβου παιδιού τους. Η δεύτερη ήταν η εντυπωσιακή ηθοποιός Μαρίκα Φιλιππίδου (μητέρα της Μελίνας Μερκούρη από τον επόμενο γάμο της), η οποία εγκατέλειψε τον Αττίκ για χάρη του πατέρα της Μελίνας. Η τρίτη ήταν μια Ρωσίδα ονόματι Σούρα.

Η πολυτάραχη συναισθηματική ζωή του, ζωγραφίζεται έντονα από τη μουσική παλέτα της ευαίσθητης ψυχής του. Θα σταθώ για λίγο στη Μαρίκα Φιλιππίδου και θα αναφέρω ένα περιστατικό, όπως το διηγήθηκε ο Αλέκος Σακελάριος, το οποίο αποδεικνύει τη μουσική ευφυΐα και τη στιχουργική δεινότητα κι ευαισθησία του. Είχε γράψει ένα εκπληκτικό τραγούδι για τη δεύτερη γυναίκα του, τη πανέμορφη Μαρίκα Φιλιππίδου. Το καταπληκτικό αυτό βαλσάκι είχε τίτλο “Είδα Μάτια” και γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έγινε μεγάλη επιτυχία. Κάποιο βράδυ, αφότου είχε χωρίσει, έρχεται η Μαρίκα με τον δεύτερο άντρα της στη μάντρα που έπαιζε και κάθονται στις πρώτες θέσεις. Ο κόσμος που αντιλήφθηκε ποιοι ήρθαν στην Μάντρα, αφού ξεπέρασε την αρχική του αμηχανία και θέλοντας να πειράξει τον Αττίκ, άρχισε να φωνάζει ρυθμικά “Είδα Μάτια” – “Είδα Μάτια”, απαιτώντας να τους παίξει το αγαπημένο τους σουξέ. Ο Αττίκ αφού σηκώθηκε πικραμένος από το πιάνο του, αποσύρθηκε στα καμαρίνια για 10 λεπτά και επέστρεψε, αφού είχε ήδη συνθέσει μουσικά και στιχουργικά ένα καταπληκτικό κομμάτι , μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το κομμάτι αυτό είχε τίτλο “Ζητάτε Να Σας Πω”, έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία κι έφτασε ως τις μέρες μας, διασκευασμένο και τραγουδισμένο από την αισθαντική φωνή της Χαρούλας Αλεξίου.

Ζητάτε να σας πω,
τον πρώτο μου σκοπό,
τα περασμένα μου γινάτια,
ζητάτε Είδα Μάτια,
με σχίζετε κομμάτια.

Σε μια παλιά πληγή,
που ακόμα αιμορραγεί,
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι,
αφού ο καθένας ξέρει,
τι πόνο θα μου φέρει.
κλπ.

Ο Αττίκ συχνά συνομιλούσε με το κοινό του κι αντάλλασσε πειράγματα. Οι χρονογράφοι της εποχής είχαν συχνά την ευκαιρία να μεταφέρουν στις εφημερίδες τους τα πανέξυπνα στιχάκια που σκάρωνε στη στιγμή, ανάλογα με την επικαιρότητα της εποχής και τις αντιδράσεις του κοινού του.

Τα τραγούδια του, προϊόντα μιας πολυτάραχης ζωής, ξεχειλίζουν από ένα έντονο συναισθηματισμό κι εκφράζουν την αγάπη και το ρομαντισμό μιας υπερευαίσθητης ψυχής, που τελικά δεν άντεξε στην πίεση.

Στις 29 Αυγούστου του 1944, ενώ βάδιζε στο πεζοδρόμιο, σκόνταψε κατά λάθος σ’ ένα Γερμανό στρατιώτη. Εκείνος ο αχρείος, έγινε θηρίο ανήμερο κι άρχισε να χτυπάει ανελέητα το μικρόσωμο Αττίκ. Αυτό ήταν το τελευταίο άχυρο για την καταπονεμένη καρδιά του. Κάθε βράδυ έπαιρνε για να κοιμηθεί μια μικρή δόση ηρεμιστικού Βερονάλ. Εκείνο το βράδυ αύξησε τη δόση του…και δεν ξύπνησε ποτέ πια.

Την ίδια χρονιά το 1944, λίγο πριν πεθάνει, πρωταγωνίστησε σε μια ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα με τίτλο “Το Χειροκρότημα”. Προς τιμήν της η ελληνική κρατική τηλεόραση την έχει προβάλει κατ΄ επανάληψη αρκετές φορές, τελευταία αν θυμάμαι καλά ήταν τον περασμένο χειμώνα.

Ο Αττίκ ήταν αξιαγάπητος και συμπαθής σε όλους. Παρόλο που οι τραγουδοποιοί της εποχής του ήταν διαιρεμένοι σε δύο στρατόπεδα, από τη μια οι ρεμπέτες του περιθωρίου κι από την άλλη οι συνθέτες ελαφρού τραγουδιού των σαλονιών, ο Αττίκ δεν χάρασσε όρια ούτε έβαζε ταμπελίτσες, συνήθεια ιδιαίτερα προσφιλής στους καλλιτεχνικούς κύκλους τότε και σήμερα. Παρά την έχθρα που υπήρχε ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα, αυτός ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους. Ο αλησμόνητος Γιάννης Παπαιωάννου, έλεγε χαρακτηριστικά ότι οι μόνοι που αξίζουν από τους “απέναντι”, είναι ο Αττίκ κι ο Γούναρης, γιατί εκείνοι είναι σαν κι εμάς, έχουν καρδιά μποστάνι.

musicheaven.gr

Σχολιάστε