«Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς …»
Του Χρήστου Σπίγκου.
Παραλείπω την τελευταία λέξη όλων των παραμυθιών της νιότης μου, όχι επειδή την ξέχασα, αλλά επειδή δεν έτυχε πουθενά να συναντήσω την επιβεβαίωσή της.
Τελευταία συνηθίζω να ζητώ από ανύποπτους συνομιλητές μου να μου πουν ποια είναι η δουλειά του βουλευτή.
Μετά την φυσιολογική αμηχανία, η ποικιλία των απαντήσεων που παίρνω έχουν το «τίποτα» ως κοινή λέξη στον πυρήνα της σκέψης των περισσοτέρων. Ο επίλογος κοινός και αφοριστικός για τις «υπέρογκες» αμοιβές με κατηγορηματική συνοδευτική άποψη για γενναία μείωσή τους.
Η χαμηλόφωνη απάντησή μου ότι οι βουλευτές είναι Νομοθέτες, μου εξασφαλίζει βλέμματα περιφρονητικής απορίας για τον βαθμό της νοητικής μου επάρκειας.
Αν συνεχίσω την τεκμηρίωση της θέσης μου, δέχομαι βροχή πολύχρωμων ονομαστικών παραδειγμάτων ανεπάρκειας, αμορφωσιάς, ετεροφωτισμού, αλαζονείας και διαφθοράς, που καλύπτονται από το φανταχτερό περιτύλιγμα του οικογενειακού επιθέτου, της απόστασης από την κομματική εξουσία και της τελευταίας από την κυβερνητική εξουσία, της απόπνοιας ικανοποίησης (ημι)παράνομων αιτημάτων, του φόβου που προκαλούν τέτοιες «εξυπηρετήσεις» στον μέσο πολίτη, και άλλα πολλά καλούδια που επιδαψιλεύει η συνένοχη ανοχή της λαϊκής ψήφου.
Η πικρή επίγευση, από τις χειμαρρώδεις απαντήσεις των συνομιλητών μου, φέρνει στο νού μου τη σιγουριά της τελικής νίκης του «παραμυθένιου καλού» και διερωτώμαι αν πρέπει να αλλάξουμε τα παραμύθια της ζωής μας, αναζητώντας την Αλήθεια έξω από το Σπήλαιο του Πλάτωνα, στο άπλετο φως του Ήλιου.
Εσείς τι λέτε;
