Ευτυχώς δεν είμαι μόνος!
Του Χρήστου Γιαννούλη.
Μια ερώτηση που καλούμαι συχνά να απαντήσω το τελευταίο διάστημα είναι γιατί αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με το δευτεροβάθμιο οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης και να θέσω εαυτόν υποψήφιο Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. Ερώτηση που στην αρχή όφειλα να απαντήσω πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου, αμέσως μετά στη γυναίκα και τον 15χρονο γιο μου και έπειτα στους φίλους και τον κοινωνικό μου περίγυρο.
Μια ερώτηση την οποία και εγώ, χρησιμοποιώντας τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, θα έθετα στο συνομιλητή μου και που όσο κλισέ και αν θεωρείται άλλο τόσο σημαντική είναι.
Σε μια αρκετά τεταμένη πολιτική περίοδο, με μπερδεμένους και παραπληροφορημένους πολίτες, με μια νέα γενιά που γυρίζει -καθόλου αδίκως αν με ρωτάτε- την πλάτη της στην πολιτική, με τα fake news να λογίζονται ως πραγματικότητα και με την πεποίθηση μερικών ότι ο τραμπουκισμός είναι ευκολότερος από το διάλογο, θα αναρωτιόταν κανείς τι στο καλό θέλω και πηγαίνω να μπλεχτώ σε μια κατάσταση που θα μου προσθέσει περισσότερο άγχος στην καθημερινότητα μου. Για μερικούς μάλιστα, ένα παιχνίδι που είναι εκ προοιμίου χαμένο.
Λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας ταξίδεψα σε πολλά μέρη της Ελλάδος θέλοντας να «φέρω στο φως» ιστορίες ανθρώπων που κάτι ωραίο έχουν να πουν. Τελευταία ως υποψήφιος για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας επισκέφθηκα τις Σέρρες, το Κιλκίς, την Ημαθία, την Πέλλα, την Πιερία και την Χαλκιδική αντικρίζοντας δυστυχώς παντού την ίδια εικόνα. Δυναμικούς ανθρώπους, με όρεξη και διάθεση για προσφορά αλλά πλήρως απαξιωμένους και ανεκμετάλλευτους.
Σε ολόκληρη την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, αντικρίσαμε εγώ και οι συνεργάτες μου εικόνα εγκατάλειψης, προχειρότητας και αδιαφάνειας. Διαπιστώσαμε σημαντικές ελλείψεις κεντρικού και συνολικού σχεδιασμού και παρεμβάσεις που έχουν εγκριθεί χωρίς όμως να έχουν υλοποιηθεί.
Στις περιοδείες μου γνώρισα ωστόσο και χαρακτήρες δυνατούς, ανθρώπους που έχουν μάθει να κοιτάνε μπροστά όχι γιατί το αποφάσισε κάποιο πολιτικό τζάκι ή διότι γεννήθηκαν προορισμένοι για την εξουσία αλλά γιατί πιστεύουν ότι αυτό αξίζει σε εμάς και τα παιδιά μας.
Όχι μόνο τα δικά μας αλλά και των πολιτικών μας αντιπάλων. Γνώρισα χαρακτήρες ατόφιους που μπροστά σε μια πολύ δύσκολη μάχη, ιστορική και αναγκαία, η οποία δίνεται τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, δείχνουν γενναιότητα, τόλμη και αποφασιστικότητα.
Χαρακτήρες που με τιμούν με την παρουσία τους στο ψηφοδέλτιο της παράταξης μας «Κοιτάμε Μπροστά» και που όλοι μαζί δουλεύουμε ήδη για μια Περιφέρεια η οποία θα υπερβαίνει τα όρια της τυπικής διαχείρισης και θα επαναπροσδιορίζει τον κοινωνικό και αναπτυξιακό της ρόλο, ως αυτόνομου και αποκεντρωμένου θεσμού δημοκρατίας.
Δουλεύουμε ήδη συλλογικά για μια Περιφέρεια που θα αποτελέσει δυναμικό παράγοντα οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Μια Περιφέρεια που θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην τοπική αναπτυξιακή διαδικασία με κοινωνικό πρόσημο.
Μια Περιφέρεια που απέναντι στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό θα υψώνει τα τείχη μιας ισχυρής «ταυτότητας» η οποία δε κινδυνεύει από την επαφή με το διαφορετικό, αλλά μπορεί να συμπορευτεί μαζί του ειρηνικά.
Μια περιφέρεια που θα Κοιτάει Μπροστά και θα βαδίζει στο δρόμο της συστηματικής και οργανωμένης δουλειάς τρυπώντας τη φούσκα της κενής επικοινωνίας και σπάζοντας το απόστημα που προκάλεσαν εννέα χρόνια κακής διαχείρισης της Κεντρικής Μακεδονίας από τους Ψωμιάδη και Τζιτζικώστα.
Και αυτή τελικά είναι η απάντηση μου. Στον εαυτό μου, στους φίλους μου, στην Μαρία και τον Πάρη. Αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας γιατί, κόντρα στον καιρό, κόντρα στις βεβαιότητες, κόντρα στα στοιχήματα, αποφάσισα να μην παραμείνω σιωπηλός αλλά να δράσω, να μην κλειστώ στο σπίτι μου και να περιμένω από εκεί να αλλάξει ο κόσμος αλλά να συμβάλλω στην αλλαγή του.
Αποφάσισα να μη φοβηθώ να πάω με την οικογένεια μου στο θέατρο επειδή μια ομάδα φανατικών θα διακόψει την πολιτιστική μου κουλτούρα. Να μην παίξω τζόκερ με τη ζωή μου αλλά να κερδίσω μια πραγματική μάχη για το μέλλον. Αποφάσισα να πιστέψω στην καλή πλευρά των ανθρώπων. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος!
Άρθρο στο Τύπο Θεσσαλονίκης
