Εταίρος παντός καιρού
Του Τάσου Παππά.
Κάθε φορά που συμβαίνει ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός, ο πάλαι ποτέ ισχυρός –σήμερα όμως συρρικνωμένος– χώρος της Κεντροαριστεράς προσπαθεί να το εκμεταλλευθεί ώστε να επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο. Μέχρι τώρα, όλες οι κινήσεις των κομμάτων, των προσώπων και των διάφορων ομάδων έχουν αποτύχει.
Ούτε οι πρωτοβουλίες συλλογικοτήτων για αυτοδιάλυση και επανεκκίνηση από μηδενική βάση ούτε η απόπειρα μεταφοράς στα καθ’ ημάς του ιταλικού παραδείγματος της πληθυντικής Αριστεράς (Ελιά) απέδωσαν καρπούς.
Την εικόνα συγκροτούν: οι προσωπικές στρατηγικές, η καχυποψία, οι δίκες προθέσεων, η εμμονή στη διατήρηση τίτλων και συμβόλων στο όνομα της υπεράσπισης μιας βαριάς κληρονομιάς, κυρίως όμως η απουσία σοβαρής εναλλακτικής πρότασης, η σχετικοποίηση του κινδύνου που αντιπροσωπεύει ο νεοφιλελευθερισμός προκειμένου να αναδειχτεί ο αριστερός ριζοσπαστισμός ως η βασική απειλή για τη χώρα, όπως βεβαίως και το εκκωφαντικό έλλειμμα ηγεσίας.
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είναι η νέα αφορμή για να δραστηριοποιηθεί ξανά το πολιτικό προσωπικό της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης. Για μερικούς το κυρίαρχο δίλημμα με το οποίο οφείλει να αναμετρηθεί ο χώρος του προοδευτικού Κέντρου πρέπει να είναι «μεταρρύθμιση ή λαϊκισμός».
Με βάση αυτή τη λογική, υπάρχουν περιθώρια ουσιαστικής συνεννόησης, ακόμη και κυβερνητικής συμπόρευσης, με τη Νέα Δημοκρατία του φιλελεύθερου Μητσοτάκη, γιατί στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος δεσπόζει το κόμμα της δημαγωγίας που καταστρέφει ό,τι μεταρρυθμιστικό (;) έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και στήνει τους δικούς του μηχανισμούς για να εδραιώσει την παρουσία του στη δημόσια σφαίρα.
Η άλλη αντίληψη που κυκλοφορεί στην ίδια πολιτική περιοχή είναι αυτή των ίσων αποστάσεων: ούτε με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ούτε με τη λαϊκιστική Αριστερά.
Σχηματικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουμε από τη μία την εκδοχή της συμπληρωματικής στον συντηρητισμό συνιστώσας η οποία θεωρεί ως πρωτεύουν ζήτημα την εξουδετέρωση του αριστερού λαϊκισμού, υποβαθμίζοντας στα όρια της εξαφάνισης το κοινωνικό ζήτημα που ιστορικά αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της διάκρισης Δεξιά – Αριστερά και από την άλλη υπάρχει η εκδοχή του ουδέτερου τρίτου πόλου.
Ωστόσο, και οι δύο προσεγγίσεις, παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζουν, φαίνεται να έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη από ένα «κόμμα μπαλαντέρ», το οποίο, ανάλογα με τη συγκυρία, θα κρίνει με ποιον και υπό ποίους όρους θα μπορεί να συνεργαστεί.
Ενα κόμμα, δηλαδή, όχι με φιλοδοξίες πρωταγωνιστή, που θα «κολλάει» όμως πότε στον έναν και πότε στον άλλο πυλώνα του πολιτικού συστήματος, αποδεικνύοντας στην πράξη τη χρησιμότητάτου. Να είναι, με άλλα λόγια, ένας κυβερνητικός εταίρος παντός καιρού.
Ανάγωγα
Καθυστέρησε στον διορισμό αντιπροέδρων ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά φαίνεται ότι καταλήγει στον Κ. Χατζηδάκη και τον Αδ. Γεωργιάδη. Και καλά, ο κ. Χατζηδάκης είναι μια επιλογή που ταιριάζει στο στίγμα που θέλει να δώσει στο κόμμα ο νέος αρχηγός.
Τον Αδωνι όμως δεν τον λες φιλελεύθερο. Νεοφιλελεύθερος είναι μέχρι τα μπούνια στα οικονομικά, αλλά στα πολιτικά και τα θέματα των δικαιωμάτων μπατάρει πολύ προς τα δεξιά. Ισορροπία τρόμου.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
