Διπλή παραλλαγή
Του Χριστόφορου Κάσδαγλη.
Όλη η ευρηματικότητα της Ν.Δ. εξαντλείται πλέον στη διαχείριση της πιθανολογούμενης τριπλής εκλογικής ήττας. Το επεισόδιο με τις διπλές κομματικές υποψηφιότητες δεν θα είναι το τελευταίο. Έχουμε ακόμα Φλεβάρη.
Ωραίο κόλπο σκαρφίστηκαν οι νεοδημοκράτες για τις αυτοδιοικητικές εκλογές – και δεν τους το ’χα. Εκτός από τις αλλαγές στο εκλογικό σύστημα που επιχειρούν να επιβάλουν στο παρά 5 για να περιορίσουν τις ζημιές, μήνες τώρα αναζητούσαν τρόπους να υποβαθμίσουν το πολιτικό βάρος των αποτελεσμάτων, να κοντύνουν την αναμενόμενη νίκη της αντιπολίτευσης, να απονευρώσουν την αξία του επερχόμενου πολιτικού μηνύματος.
Και να που, εντέλει, έπειτα από πολλές αναζητήσεις και πειράματα, φαίνεται πως βρήκαν τη μαγική συνταγή: Δύο υποψήφιοι στην Περιφέρεια, δύο υποψήφιοι και στον δήμο. Και μάλιστα υποψηφιότητες όχι ό,τι κι ό,τι: βουλευτές, πρώην υπουργοί και εν ενεργεία περιφερειάρχες. Κακλαμάνης και Σπηλιωτόπουλος στον Δήμο Αθηναίων. Βουλευτές εν ενεργεία και οι δυο, πρώην υπουργοί, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν υπουργικά χαρτοφυλάκια και τώρα, κατεβαίνουν όμως αντίπαλοι στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Τζιτζικώστας και Ιωαννίδης στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Εν ενεργεία περιφερειάρχης ο πρώτος, εν ενεργεία βουλευτής ο δεύτερος. Συγκρούονται στη δεύτερη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας.
Αχτύπητη μοιάζει η συνταγή. Στην ιδανική περίπτωση, περιμένουν να δουν μήπως μπορέσει κάποιος εκ των δύο κατά περίπτωση υποψηφίων να τρυπώσει στον δεύτερο γύρο, οπότε -πού ξέρεις;- μαζεύοντας τις ψήφους του άλλου ενδέχεται και να εκλεγεί. Κι επειδή το σενάριο αυτό μοιάζει ήδη χλωμό, τουλάχιστον θα μπορούν να θολώσουν τα νερά αποδίδοντας τις κακές επιδόσεις τους στη διάσπαση των κομματικών δυνάμεων.
Βέβαια, η συνταγή έχει και τα προβλήματά της. Άντε τώρα να βρουν υποψηφίους για την Περιφέρεια Αττικής ή για τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Εδώ δεν μπορούν να βρουν ούτε έναν υποψήφιο, πώς στην ευχή θα καταφέρουν τελικά να κατεβάσουν δύο;
Το φαινόμενο των διπλών υποψηφιοτήτων έχει πάντως και τη θετική του πλευρά. Ακτινογραφεί με μεγάλη ενάργεια όλη την παθογένεια του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως τον λειτουργούν τα κόμματα εξουσίας. Παραγοντισμός, μεσσιανισμός, απουσία τοπικών προγραμμάτων, στήριξη σε κομματικούς και σε δημοτικούς μηχανισμούς, εργολαβίες και αδιαφάνεια. Ο Κακλαμάνης κληρονόμησε τον μηχανισμό που χτίζονταν τόσα χρόνια από τον Αβραμόπουλο και την Μπακογιάννη. Ο Τζιτζικώστας ατόφιο τον μηχανισμό Ψωμιάδη. Οι άλλοι, πάλι, ποντάρουν στο κόμμα. Λείπει εντελώς η έμπνευση, λείπουν οι τοπικές κοινωνίες, λείπει η αγάπη για τον τόπο, για το περιβάλλον, για τις γειτονιές. Λείπει κι η έγνοια για τους ίδιους τους δημότες, οι οποίοι υποφέρουν τα πάνδεινα από την ύφεση και την ανεργία που οι υποψήφιοι σωτήρες έφεραν με την ψήφο τους και με τις πολιτικές τους. Και ούτε λόγος φυσικά για τοπικές δομές αλληλεγγύης, που θα ’πρεπε πρώτοι οι δήμοι να οργανώνουν και να συντονίζουν. Φιλανθρωπία ίσως, αλληλεγγύη ποτέ!
Τις Ευρωεκλογές, πάντως, οι νεοδημοκράτες φαίνεται να τις έχουν δει αλλιώς. Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ευθέως ότι η κυβέρνηση αποδέχεται την πρόκληση να μετατραπούν σε δημοψήφισμα για την κυβερνητική πολιτική. Προφανώς εννοούσε δημοψήφισμα απ’ αυτά που έχουν συμβουλευτικό απλώς χαρακτήρα, γιατί κατά τα άλλα, κάνουν ότι μπορούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι δεν τρέχει και τίποτα εφόσον ηττηθούν, η κυβέρνηση (υποστηρίζουν) θα συνεχίσει ασχέτως αποτελέσματος το έργο της προκειμένου να εξαντλήσει την τετραετία.
Τετραετία τσέπης, θα λέγαμε, γιατί κανονική τετραετία που να διαρκεί μάξιμουμ δύο χρόνια και εννιά μήνες δεν νομίζω να έχει ξαναϋπάρξει…
Άρθρο στο thepressproject.gr
