Δεν καθησυχάζει, τρομάζει!
Του Τάσου Παππά.
«Θα νικήσουμε, όχι μόνο επειδή έχουν αποτύχει οικτρά, αλλά επειδή και εμείς έχουμε αλλάξει. Και πιστεύω πραγματικά ότι θα εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή, η οποία θα καθοριστεί από πολιτικές που στέκονται απέναντι στον λαϊκισμό». Μήνυμα αισιοδοξίας από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Η πίστη στη νίκη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ενός ηγέτη. Τα κόμματα εξουσίας είναι υποχρεωμένα να καλλιεργούν κλίμα ενθουσιασμού στους οπαδούς τους, διαφορετικά θα εκδηλωθούν φυγόκεντρες τάσεις. Η ηγεσία θέτει σε εκλογική ετοιμότητα τον μηχανισμό, για να τον κρατήσει συσπειρωμένο και να αποτρέψει την εμφάνιση προσωπικών στρατηγικών από φιλόδοξα στελέχη που καραδοκούν.
Αρκεί να το κάνει με ρέγουλα και όχι όπως ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ζητάει εκλογές τρεις φορές την εβδομάδα εδώ και τρία χρόνια. Δικαιούται ο κ. Μητσοτάκης να εκφράζει σιγουριά για τη νίκη; Δικαιούται. Οι δημοσκοπήσεις είναι ευνοϊκές. Εχει καθαρό προβάδισμα που κυμαίνεται από τις πέντε μέχρι τις δέκα μονάδες.
Ως εκεί όμως. Τα περί βέβαιης αυτοδυναμίας, που διακινούν στελέχη του και τα δεξιά μέσα ενημέρωσης μετατρέποντας την αχαλίνωτη επιθυμία τους σε πραγματικότητα, μάλλον δεν έχουν βάση. Ακόμη και οι πιο φιλικές προς τη Νέα Δημοκρατία εταιρείες μετρήσεων δυσκολεύονται να εντοπίσουν ευρήματα που θα ενισχύουν μια τέτοια πρόβλεψη. Οσες αναγωγές κι αν κάνουν (εν πολλοίς αυθαίρετες), σε όποιες εκτιμήσεις κι αν προβούν για την επιλογή των αναποφάσιστων (κατά κανόνα βολικές για τη Ν.Δ.), τα κουκιά δεν βγαίνουν. Σε όλα τα γκάλοπ το ανώτερο ποσοστό που συγκεντρώνει η Ν.Δ. είναι κοντά στο 30%. Η συσπείρωσή της έχει πιάσει ταβάνι (γύρω στο 85%), δηλαδή μιλάμε για μέγεθος που εμφανίζεται την ημέρα της κάλπης.
Πιο ψηλά δεν γίνεται να πάει, εκτός αν έχουμε κατάρρευση του δεύτερου κόμματος και μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων του είτε στην αποχή είτε στο πρώτο κόμμα -κάτι που δεν φαίνεται πιθανό- ή αν εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή συγγενές κόμμα, οπότε οι οπαδοί του θα αναγκαστούν να επιλέξουν το πιο κοντινό στις θέσεις τους σχήμα. Αναφέρομαι στις ομάδες και τις οργανώσεις που κινούνται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας.
Για την ώρα δεν μπορούμε να πούμε αν θα αντέξουν στην πίεση που θα δεχτούν, αλλά εφόσον καταφέρουν και φτάσουν στις κάλπες θα κάνουν ζημιά στη Ν.Δ. και θα απομακρύνουν τον έτσι κι αλλιώς δύσκολο στόχο της αυτοδυναμίας. Πού στηρίζει όμως την υπερβολική αισιοδοξία του ο κ. Μητσοτάκης; Ισχυρίζεται ότι οι επικίνδυνοι λαϊκιστές που κυβερνούν «έχουν αποτύχει και εμείς έχουμε αλλάξει».
Μαχητά και τα δύο επιχειρήματα. Αν αφήσω έξω από την ανάλυση τον προσδιορισμό λαϊκιστές -γιατί και η Δεξιά και η Κεντρο(αντι)αριστερά τον χρησιμοποιούν για να συκοφαντήσουν ό,τι δεν τους αρέσει και να δυσφημήσουν ό,τι βρίσκεται εκτός του ιδεολογικού πλαισίου τους, με άλλα λόγια ο λαϊκισμός είναι γι’ αυτές ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο επικίνδυνος εχθρός που απειλεί την οικονομία και τη δημοκρατία η άποψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει αποτύχει, μπάζει.
Θα μπορούσε αυτό να το υποστηρίξει κάποιος που τοποθετείται στ’ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενος την απόσταση ανάμεσα στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Οχι όμως η Δεξιά η οποία κανονικά θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένη που ο ατίθασος ΣΥΡΙΖΑ έχει ηρεμήσει. Τα στοιχεία για την οικονομία (ανάπτυξη, πλεόνασμα, απασχόληση) που εκδίδονται από ανεξάρτητες αρχές και από τα ευρωπαϊκά όργανα, καθώς και τα μέτρα ανακούφισης που θα ψηφιστούν εντός του 2018 για μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες δείχνουν ότι η κριτική περί παταγώδους αποτυχίας είναι τουλάχιστον ιδιοτελής.
Η χώρα έχει σοβαρά προβλήματα, ωστόσο, αν κερδίσει την εξουσία η Ν.Δ. δεν θα παραλάβει ερειπιώνα. Αλλά και το άλλο θέμα που προβάλλει ο κ. Μητσοτάκης («θα κερδίσουμε επειδή έχουμε αλλάξει») σηκώνει πολλή κουβέντα. Εχει αλλάξει πράγματι η Ν.Δ.; Το μόνο που έχει αλλάξει στη Ν.Δ. είναι ο επικεφαλής της. Κατά τ’ άλλα, όπως και με την προηγούμενη ηγεσία, τον τόνο δίνει η πιο συντηρητική πτέρυγά της, η οποία συμπεριφέρεται ως ηγεμονεύουσα φράξια, χειραγωγεί τον αρχηγό υποχρεώνοντάς τον να λέει και να κάνει πράγματα που δεν του ταιριάζουν.
Ενας ακραιφνής φιλελεύθερος, όπως ήταν ο κ. Μητσοτάκης πριν αναλάβει την αρχηγία, δεν θα έθετε πρώτο θέμα στην ατζέντα του την ασφάλεια και την τάξη με εμπρηστική ρητορική που παραπέμπει σε ακροδεξιούς πολιτικούς. Ενας ακραιφνής φιλελεύθερος δεν θα μπάταρε προς τον εθνικισμό για να ικανοποιήσει τους πατριδοκάπηλους και δεν θα πολεμούσε με ζήλο ιεραπόστολου τη συμφωνία για το Μακεδονικό.
Ενας ακραιφνής φιλελεύθερος δεν θα ανεχόταν στο κόμμα του παράγοντες που, αντί να αντικρούουν με επιχειρήματα τις απόψεις των αντιπάλων τους, σημαδεύουν τους σβέρκους τους. Η εικόνα του δεν καθησυχάζει τους νοικοκυραίους και τους μετριοπαθείς. Τους τρομάζει. Ισως γι’ αυτό δεν λένε να ξεκολλήσουν τα ποσοστά της Ν.Δ. από το αναιμικό 31% -αναιμικό σ’ ό,τι αφορά την αυτοδυναμία.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
