Βενιζέλος – Παπανδρέου:
Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Του Γιώργου Λακόπουλου.
Ο Γ. Παπανδρέου και ο Βαγγ. Βενιζέλος είναι οι δύο υπεύθυνοι για την ιδεολογική απαξίωση και τη εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος έγινε αρχηγός και πρωθυπουργός κληρονομικώ δικαίω και κατά παραβίαση κάθε άρθρου του Καταστατικού και πολιτικής αρχής. Και οδήγησε και το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα στον όλεθρο των Μνημονίων, χωρίς προφανή λόγο και πάντως παίρνοντας αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή.
Στο τέλος έφτασε στο σημείο τα διασπάσει κιόλας το κόμμα του πατέρα του που τον έκανε Πρωθυπουργό και άφησε πίσω του καταχρεωμένο. Όταν αποδοκιμάσθηκε πήγε στο κόμμα της Φώτης -που διέλυσε και τυπικά το ΠΑΣΟΚ, με πρόσχημα ότι δεν μπορεί να πληρώνει τα βερεσέδια του- και την εκλιπαρεί να τον διορίσει βουλευτή στην Αχαΐα. Δηλαδή να πάρει την έδρα κάποιου άλλου που θα αγωνιστεί για το κόμμα.
Νόμιμο αλλά όχι και ηθικό. Ιδίως όταν ο ίδιος με ασήμαντη αφορμή πέταξε έξω από το ΠΑΣΟΚ και από τη Βουλή τον -πρώην εταίρο του- Κ. Σημίτη. Και όσο νάναι δεν χρειάζεται συζήτηση ποιος από τους δυο θα ήταν χρήσιμος στο Κοινοβούλιο.
Ο Βενιζέλος δείχνει ότι το χούι στον άνθρωπο που πολιτεύεται δεν κόβεται. Ενώ έλεγε ότι, αν θα επιστρέψει ο Παπανδρέου, αυτός θα φύγει, όχι μόνο έμεινε αλλά κατάπιε και αμάσητη τη Φώφη Γεννηματά και από ό,τι φαίνεται τη χώνεψε κιόλας.
Με το ίδιο ύφος που τον έκανε να δηλώνει ότι αυτός δεν είχε καμία ανάγκη το ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΠΑΣΟΚ είχε την ανάγκη του, ανακοίνωσε ότι δεν θα πολιτευτεί στη Θεσσαλονίκη. Όλοι ξέρουν γιατί, όπως και ο ίδιος: γιατί δεν πρόκειται να εκλεγεί.
Ωστόσο δεν εγκατάλειψε τον αυτοκρατορισμό του και δηλώνει ότι αποσύρεται από το ψηφοδέλτιο «γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος μου και η υποχρέωσή μου απέναντι στη χώρα». Τώρα γιατί ένας πολιτικός θεωρεί ότι δεν συνιστά υποχρέωσή του να ζητάει τη λαϊκή συγκατάθεση για να έχει ρόλο, ο Θεός και η ψυχή του.
Ο ίδιος δεν δίνει διευκρινίσεις, απλός θεωρεί ότι «υποχρέωσή μου είναι να χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου». Δεν μας λέει όμως ποιος ακριβώς είναι κίνδυνος. Αν εννοεί τον Τσίπρα αυτός ο κίνδυνος, πέρασε. Αν μιλάει για τον Μητσοτάκη, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα μας λυτρώσει από αυτόν τον κίνδυνο.
Κυρίως περιμένουμε να δούμε πως θα ασκήσει αυτή την «υποχρέωση», είτε προς τη μια είτε προς την άλλη πλευρά. Αν εννοεί ότι θα μείνει εκτός Βουλής και θα χτυπάει καμπανάκια και κουδούνια, γούστο του και καπέλο του. Καθώς ο λόγος του είναι συναρπαστικός, όλο και κάποιοι θα τον ακούνε.
Αν εννοεί όμως ότι κάποιος πρέπει να τον διορίσει βουλευτή Επικρατείας, για να εκπληρώσει την υποχρέωση του – αλλιώς θα μείνουμε απροστάτευτοι- μένει να δούμε ποιον περιμένει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτός που θεωρούσε ότι τον χώριζε χάσμα δυσθεώρητο από τον Παπανδρέου – για όσους ξέρουν και ο Παπανδρέου το ίδιο πίστευε γι’ αυτόν- αποδεικνύει ότι είναι ίδιοι και απαράλλακτοι- εξ ου και έβλαψαν τη Συρία το ίδιο.
Τώρα απλώς κυλάει τέντζερης και βρίσκει το καπάκι. Κανείς από τους δυο δεν κατεβαίνει να κάνει πολιτικό αγώνα και να πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να τους εκπροσωπήσει. Κατακαημένο ΠΑΣΟΚ…
Άρθρο στο Ανοιχτό Παράθυρο
