Βασικός αντίπαλος των «58»…
…ο ΣΥΡΙΖΑ.
Του Τάσου Παππά
———————————————————————————————————————————————————–Με καθυστέρηση μιας εικοσαετίας επιχειρείται η μεταφορά στη χώρα μας ενός πολιτικού πειράματος που δοκιμάστηκε κυρίως στην Ιταλία. Μιλάμε για την απόπειρα να δημιουργηθεί η ελληνική «Ελιά» στην περιοχή της Κεντροαριστεράς. Η διαφορά του ελληνικού αντιγράφου με το ιταλικό πρωτότυπο είναι προφανής. Η ιταλική «Ελιά» ήταν μια επιθετική κίνηση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και ενός τμήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με σκοπό την εκλογική νίκη. Κάτι που επετεύχθη, αλλά το μοντέλο δεν μακροημέρευσε. Κατέρρευσε με πάταγο. Η ριζοσπαστική Αριστερά επέστρεψε στον μονήρη βίο της και η Κεντροαριστερά πορεύεται ως προοδευτική συνιστώσα του νεοφιλελευθερισμού. Ο στόχος της αντίστοιχης πρωτοβουλίας στην Ελλάδα είναι η διάσωση, όπως όπως, της σοσιαλδημοκρατίας, το ακροατήριο της οποίας πλαγιοκοπείται και λεηλατείται βασικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα, η επιδίωξη των συντακτών του κειμένου των «58» είναι ο νέος φορέας να μπει σφήνα στον «μικρό δικομματισμό Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ» που είναι «πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός». Ο αμυντικός χαρακτήρας της κίνησης είναι οφθαλμοφανής. Το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να την χαιρετίσει. Λογικό. Βλέποντας τα ποσοστά του καθηλωμένα σε χαμηλά επίπεδα, έχει κάθε λόγο να «κρυφτεί» σ’ ένα μετωπικό εκλογικό σχήμα προκειμένου να αποφύγει τον διασυρμό στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Η ΔΗΜΑΡ, από την πλευρά της, εμφανίζεται δίβουλη. Κανονικά θα έπρεπε κι αυτή να εμπλακεί στη συζήτηση. Η επιρροή της στο εκλογικό σώμα βαίνει μειούμενη και η απειλή της εξόδου από τη Βουλή είναι διαρκώς παρούσα. Και ως επιλογή αυτοπροστασίας θα ήταν συμφέρουσα για το κόμμα. Μερικά στελέχη της, διαβλέποντας τον κίνδυνο, αλλά και λόγω ιδιοσυγκρασίας, υπέγραψαν το κείμενο. Ηγετικοί παράγοντες του κόμματος είδαν με θετικό μάτι την κίνηση των «58», ωστόσο ο επικεφαλής της, Φ. Κουβέλης, πιθανότατα λόγω των αρνητικών παραστάσεων που έχει από τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της τρικομματικής κυβέρνησης, επιμένει ότι «με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου δεν υπάρχει βάση συνεννόησης». Χωρίς τη ΔΗΜΑΡ το εγχείρημα δεν θα έχει καμία τύχη. Εκτός αν η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αποκτήσει τέτοια δυναμική, που θα υποχρεώσει την ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ να αναθεωρήσει τη στάση της για να αποτρέψει τη διάσπαση του κόμματος.
Ανεξάρτητα από το εύρος της συμμετοχής, προβλήματα υπάρχουν και σε ό,τι αφορά το ιδεολογικό στίγμα. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές συνάγεται ότι ο βασικός αντίπαλος της κυοφορούμενης κίνησης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που περιγράφεται ως «νεοκομμουνιστική και εθνικολαϊκιστική Αριστερά». Δηλώνεται ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει πρόθεση υπονόμευσης της κυβέρνησης, δεν αρθρώνεται ουσιαστικός αντίλογος στην εφαρμοζόμενη πολιτική των μηνημονίων -παρά μόνο μερικές γενικόλογες και νεφελώδεις αναφορές για το τι πρέπει να γίνει, χωρίς όμως να κατατίθενται έστω και ψήγματα μιας εναλλακτικής πρότασης-, ενώ σύγχυση υπάρχει και ως προς τον προτεινόμενο οδικό χάρτη για να πάμε στη μεταμνημονιακή εποχή. Για παράδειγμα, ένας από τους υπογράφοντες, ο πρώην υπουργός και στενός συνεργάτης του Κ. Σημίτη, Ν. Χριστοδουλάκης, μιλώντας στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι το βράδυ της Δευτέρας, είπε ότι «πρέπει να φύγουμε από τα μνημόνια, χωρίς όμως να φύγουμε από το ευρώ». Στην αυτονόητη απορία της δημοσιογράφου Σίας Κοσιώνη «Πώς θα γίνει αυτό;» απάντησε ως εξής: «Με ειδική διαπραγμάτευση». Με άλλα λόγια, κάτι παρόμοιο με αυτό που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και το ΠΑΣΟΚ που είναι πυλώνας της κυβέρνησης Σαμαρά.
Εχουμε την αίσθηση ότι η προοπτική της κίνησης των «58» είναι πιο γειωμένη και σε απόσταση από τις φιλοδοξίες των εμπνευστών: Να δημιουργηθεί ένα κόμμα μπαλαντέρ, χρήσιμο μεν για τον σχηματισμό κυβερνήσεων, όχι όμως με πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Ενας φορέας που θα προσπαθήσει να λειτουργήσει ως χώρος υποδοχής εκείνων των πολιτών οι οποίοι δεν θέλουν να μπουν στην πόλωση που παράγεται από τη σύγκρουση Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, ένα μετριοπαθές Κέντρο.
