Βίζερ, Μοσκοβισί, Τσίπρας….
…και τα άλλα παιδιά.
Του Χρήστου Λάσκου.
Αν και οι τελευταίες μέρες έχουν κατακλυστεί επικοινωνιακά από το Μακεδονικό, τη Νοβάρτις και, προσφάτως, τα ελληνοτουρκικά δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός πως, την ίδια περίοδο, είχαμε αρκετές τοποθετήσεις ευρωπαίων παραγόντων σχετικά με το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, τα Μνημόνια, καθώς και το μέλλον που προδιαγράφεται για το χάλι μας.
Με κίνδυνο να θεωρηθώ εκτός χρόνου και… άσκεφτος περί τα γεωπολιτικά, όπως συνηθίζει τελευταία να επισημαίνει μια ορισμένη πατριωτική (;) αριστερά για μας τους άλλους, της εθνομηδενιστικής αριστεράς δηλαδή, συνεχίζω να πιστεύω πως τα «ταξικά» -κοινωνικά και οικονομικά- είναι αυτά που καθορίζουν, σχεδόν αποκλειστικά, το παρόν και το μέλλον μας. Θα επιμείνω, λοιπόν, σε αυτά.
Πριν από λίγες μέρες, ο υπουργός Οικονομικών εξήγησε πως αυτό που θα αποτελέσει την τομή, ενόψει της «εξόδου» από τα Μνημόνια, είναι το γεγονός πως η ελληνική κυβέρνηση θα ετοιμάσει και θα διαθέτει σύντομα ένα δικό της πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων», που, δεδομένης της ομαλοποίησης που μας περιμένει, θα αλλάξει τη ρότα των πραγμάτων, αργά αλλά σταθερά, προς όφελος των φτωχών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης. Ενώ ο πρωθυπουργός, όντας πεπεισμένος, εδώ και δυό χρόνια τουλάχιστον, πως πάμε σε ιλιγγιώδη ανάπτυξη –ανάσταση, βεβαιώνει πως έρχεται η ώρα όπου όλα θα γίνονται για το καλό του λαού και του τόπου.
Θα μπορούσε εύκολα να λειτουργήσει κάποιος απλώς σκωπτικά –καρναβάλι, άλλωστε, έχουμε. Γιατί, ως γνωστόν, ο «τόπος» δεν εμπεριέχει πια και πολλά, ελέω Φράπορτ, Κόσκο, κλπ, ενώ ο «λαός», μετά από μια δεκαετία στο ρόλο του παγκόσμιου πειραματόζωου, δεν μπορεί να αντιληφτεί «τα καλά που έρχονται», παρά μόνο ως ανοιχτή κοροϊδία.
Ο πολύ κακός ρόλος της κυβέρνησης Τσίπρα συνίσταται στο γεγονός πως νομιμοποίησε σχεδόν οριστικά τα Μνημόνια, ως τη μοναδική δυνατότητα άσκησης πολιτικής –και δεν έχει πραγματικά καμιά σημασία ποιους και ποικίλους λόγους επικαλέστηκε κατά καιρούς. Χωρίς τον Τσίπρα η επικράτηση της ΤΙΝΑ θα ήταν απολύτως αδύνατη. Το ό,τι συνέργησαν στην ΤΙΝΑ «για το καλό μας», «για να μην καταστραφεί η χώρα» δεν τους διαφοροποιεί σε τίποτε από τους προηγούμενους, ΓΑΠηδες και σαμαροβενιζέλους –οι οποίοι, επίσης, «δεν είχαν άλλη επιλογή». Αυτό που, στα αλήθεια, τους διαφοροποιεί είναι πως έκαναν αυτό που δεν μπορούσαν επ’ ουδενί, οι άλλοι: νομιμοποίησαν τα Μνημόνια ως μονόδρομο.
Και δεν πρόκειται για στιγμιαίο έγκλημα. Οι πρόσφατες δηλώσεις των ευρωπαίων παραγόντων και η κυβερνητική αντιμετώπισή τους είναι ενδεικτική.
Είπε ο Τόμας Βίζερ πως η αποκοτιά του πρώτου εξαμήνου του 2015 , όταν τσάτρα πάτρα επιχειρήθηκε να χαραχτεί ένας άλλος δρόμος –το ποιος ήταν αυτός ακόμη ερευνάται, και η αλήθεια είναι πως ο Γ. Βαρουφάκης δεν μας φωτίζει και πολύ, μ’ όλες τις πυκνές του παρεμβάσεις- στοίχισε πολλά στην Ελλάδα. Πόσα, λοιπόν; Εκατό δισεκατομμύρια, που λέει η ελληνική δεξιά αντιπολίτευση, ο Μπάμπης και ο Πορτοσάλτε; Όχι, απαντάει ο Βίζερ. Τουλάχιστον τα διπλάσια κόστισε –πάνω από διακόσια δισεκατομμύρια ήταν η ζημιά για την ελληνική οικονομία!
Για όσους ξέρουν στοιχειώδη οικονομικούλια είναι προφανές πως πρόκειται περί μπούρδας. Βέβαια, είναι πανευρωπαϊκώς γνωστό πως ο Βίζερ είναι ένας βλάκας και μισός, όπως πολύ μεγάλο μέρος των ευρωκρατών, άλλωστε. Η συζήτηση περί «κόστους» είναι απολύτως ανόητη με τον τρόπο που γίνεται. Όλα όσα ακούγονται είναι, απλώς, σαχλαμάρες.
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, δεν είναι να αποκαλύψουμε τα παραπάνω, αλλά το γεγονός πως η κυβέρνηση κατάπιε τη γλώσσα της μπροστά στο βλάκα και μισό. Δεν ψέλλισε το παραμικρό. Μούγκα -σαν παραδοχή.
Ταυτόχρονα, είχαμε και επίσκεψη του Μοσκοβισί. Ο οποίος, μεταξύ άλλων, παρουσίασε στην Αθήνα και το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο, αν έχει τον θεό του, «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει, ο νέος αργεί να εμφανιστεί και, σ’ αυτό το λυκόφως, εμφανίζονται τα τέρατα»! Παραδόξως, δεν περιλαμβάνει στα τέρατα ούτε τον εαυτό του ούτε τον Βίζερ.
Όπως, λοιπόν, πληροφορούμαστε, αρμοδίως (Π. Τσίμας, Νέα, 10 Φεβρουαρίου), στην συζήτηση που ακολούθησε ο άθλιος αυτός τύπος κατ’ επανάληψη έπλεξε το εγκώμιο του Τσίπρα. Μόνο καλά λόγια είχε να πει «[γ]ια το θάρρος του Αλέξη να εφαρμόσει μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνην για την οποία εξελέγη»!
Προτείνω στο σημείο αυτό να κάνουμε μια παύση, να ξεχάσουμε τι αφορά και να αντιμετωπίσουμε την τελευταία πρόταση εκτός περικειμένου. Δείτε: «το θάρρος του … να εφαρμόσει μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνην για την οποία εξελέγη». Έχετε δει πιο ακραία οργουελική πρόταση; Κι όμως, δεν είναι ασύμβατη με την αφήγηση της κυβέρνησης: η ενθουσιώδης, σε ό,τι αφορά τον πρωθυπουργό, διακήρυξη για την ανάπτυξη είναι ευθεία παραδοχή πως τα Μνημόνια αποτελούν αναπτυξιακή επιλογή και, μάλιστα, αν κρίνουμε από τον ενθουσιασμό, εξαιρετικά αποτελεσματική! Και, προφανώς, έχει δίκιο ο άθλιος Γάλλος όταν θαυμάζει το θάρρος του Αλέξη να κάνει τα… εντελώς αντίθετα. Θάρρος!
Χαρακτηριστικά, όλα τα παραπάνω. Και οι σιωπές και οι κραυγαλέες αντιφάσεις και οι γελοιότητες. Γιατί, όμως, όλα αυτά θα έλεγε κάποιος; Δεν θα μπορούσαν να κάνουν τα ίδια, αλλά να τα λένε αλλιώς;
Η απάντηση είναι όχι.
Η κυβέρνηση λέει ψέμματα σε όλα τα βασικά και, επομένως, οι σιωπές, οι αντιφάσεις και οι γελοιότητες είναι αναγκαστικές.
Ισχυρίζεται, για παράδειγμα, πως βγαίνουμε από την επιτροπεία, ενώ είναι βέβαιο πως αυτή θα είναι σκληρότατη για πολύ καιρό ακόμη –και μάλιστα σύντομα θα έχει κι άλλο όπλο στη διάθεσή της. Τη διολισθαίνουσα στο διηνεκές «ελάφρυνση χρέους» (ούτε καν «αναδιάρθρωση», πλέον), η οποία όχι μόνο δεν θα δράσει βελτιωτικά, αλλά θα αποτελεί το μόνιμο εργαλείο των «δανειστών» προκειμένου να μας ζητούν ό,τι τους καπνίσει –συμβατό, πάντοτε, με τη θέληση των συμπατριωτών μας καπιταλιστών. Πάει να πει, δηλαδή, η «ελάφρυνση» θα είναι το καπίστρι, με το οποίο θα μας παρέχουν… ευκολίες πληρωμών έναντι πρωτογενών πλεονασμάτων και «μεταρρυθμίσεων».
Όταν ο παλιός καλός ΣΥΡΙΖΑ έλεγε πως μόνο η «διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους» αποτελεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι σα να απαντούσε, μέσα στο χρόνο, στις σημερινές κυβερνητικές αλχημείες. Θα μας δέσουν ξανά χειροπόδαρα –και με μπάλα στο πόδι- και θα μας πουν πως μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθεροι. Πως «βγαίνουμε στις αγορές» -φτερά στον άνεμο του καθενός χρηματιστηριακού συναχιού-, πως «εμείς κανονίζουμε την πολιτική μας» -αρκεί να συμφωνεί ο επόμενος βλάκας και μισός που θα μας φορέσουν στο EuroWorking Group-, πως «προχωράμε με την κοινωνία όρθια», -όταν σήμερα ζούμε με τα μισά χρήματα σε σχέση με το 2010 και περιμένουμε τις νέες μειώσεις συντάξεων και τη σφαγή του αφορολόγητου. Έστω κι αν το τελευταίο αδυνατεί να το κατανοήσει όποιος δεν τυχαίνει να περνάει τις τελευταίες πέντε μέρες του δεκαπενθήμερου με πέντε και δέκα ευρώ –ανθρώπινο!
Δείτε έναν αριθμό: Στην επόμενη δεκαετία και κάτι έχουμε να αποπληρώσουμε περί τα 100 δισεκατομμύρια και η συζήτηση γίνεται για τις ευκολίες πληρωμών –έτσι ώστε «αυτοί» να μην χάσουν ούτε ευρώ.
Η βασική συνταγή είναι γνωστή: θα μας γδάρουν ζωντανούς με τα παρανοϊκά πρωτογενή και θα μας έχουν διαρκώς υπό έλεγχο με την υπόσχεση της διολισθαίνουσας «ελάφρυνσης». Και αν σκάσει –πολύ πιθανό- ένα νέο επεισόδιο διεθνούς κρίσης θα είμαστε περισσότερο ευάλωτοι και από το 2010. Και απολύτως εξαρτημένοι από τους νέους Βίζερ και Ντάισενμπλουμ.
Τα πράγματα είναι περισσότερο άσχημα από ό,τι φαίνονται. Που, θα συμφωνήσετε, ήδη πολύ άσχημα φαίνονται. Δεν ξέρω αν –με όσα μας έχουν κάνει, εν τω μεταξύ- μπορούμε πια να αντιδράσουμε αποτελεσματικά. Το βέβαιο είναι πως απαιτείται. Αλλιώς πάμε για έναν αιώνα στα χειρότερα.
Δεν υπερβάλλω καθόλου. Η κανονικότητα, για την οποία μιλούν, είναι η κανονικότητα του διαρκούς Μνημονιακού Καθεστώτος και της αιώνιας «εσωτερικής υποτίμησης».
Άρθρο στο alterthess.gr
