Από αλλιώτικο υλικό
Στη μνήμη της Ευδοξίας Ξηρουδάκη
Πάντα πίστευα ότι ήταν φτιαγμένη από αλλιώτικο υλικό, όχι ανθρώπινο… Θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν ένας άγγελος επί γης που κυκλοφορούσε ανάμεσά μας και βρισκόταν σε ειδική αποστολή.
Η κυρία Ευδοξία υπήρξε ο πιο δοτικός και ο πιο ανιδιοτελής άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ήταν η ίδια η προσωποποίηση του καλού. Χωρίς καμία διάθεση αντιπαροχής προσέφερε αφειδώς , πρωτίστως την αστείρευτη αγάπη της αλλά και ό,τι άλλο περνούσε από το χέρι της σε όποιον το είχε ανάγκη. Είχε μονίμως τις κεραίες της τεντωμένες μήπως και τη χρειαζόταν κάποιος, γνωστός ή άγνωστος – μικρή σημασία είχε γι αυτήν. Αν ένας άνθρωπος είχε ανάγκη ήταν θέμα χρόνου να επιστρατεύσει όλες της τις δυνάμεις προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα, ρούχα, τρόφιμα.
Πάντα περήφανη και αξιοπρεπής, έβαζε στην άκρη το προσωπικό της πρόβλημα κι έτρεχε να βάλει πλάτες στα προβλήματα των άλλων. Πάντα με το χαμόγελο και τη γλυκιά κουβέντα στα χείλη, πάντα αισιόδοξη και ευδιάθετη. «Δόξα τω Θεώ» έλεγε, όταν άλλοι στη θέση της θα έλεγαν «γιατί σε μένα;». Μιλούσε για την αρρώστια της γενναία και πάσχιζε να ενημερώσει όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε προκειμένου να τον βοηθήσει να βγει από την άγνοια, να ψαχτεί, να εξεταστεί.
Ήταν ολόκληρη μία αγκαλιά που χωρούσε όλο τον κόσμο, μα πάνω από όλα τα παιδιά της. Υπήρξε υποδειγματική μανούλα, τρυφερή, στοργική, μελίρρυτη, με μία έμφυτη σοφία. Τα λάτρευε τα κορίτσια της, μιλούσε για αυτά και έπαιρνε φως το πρόσωπό της. Δεν την είδα ποτέ να λυγίζει εξαιτίας της αρρώστιας της. Την είδα όμως να βουρκώνει μιλώντας για τα παιδιά της και το πόσο περήφανη ήταν για αυτά…
Είμαστε ευλογημένοι όσοι είχαμε την τύχη να σας γνωρίζουμε. Κρατώ σαν φυλαχτό όλες τις συμβουλές και τα λόγια σας.
Ο Θεός ας αναπαύσει τη χρυσή, κρυστάλλινη ψυχούλα σας.
Αιμιλία Γουλτίδου
