Ανεπίκαιρο χθες, σήμερα, αύριο
Του Τάσου Παππά.
«Χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας;». «Είναι ανεπίκαιρη η συζήτηση»! Κάπως έτσι απάντησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης στο ερώτημα που του ετέθη στο πλαίσιο της συνομιλίας του με τον Στέλιο Ράμφο η οποία έγινε με πρωτοβουλία της ιστοσελίδας «iefimerida».
Δεν είναι λοιπόν της παρούσης. Το επίμαχο θέμα δεν ήταν όμως ούτε της… παρελθούσης και είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είναι ούτε της… μελλούσης. Εντάξει, πρόκειται για την κλασική μέθοδο της υπεκφυγής που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί κάθε ιδεολογικής απόχρωσης προκειμένου να μεταθέσουν την αντιμετώπιση ενός ακανθώδους ζητήματος στο απροσδιόριστο μέλλον.
Τα δύσκολα κάτω από το χαλί. Κάπως έτσι λειτούργησε και ο πρωθυπουργός όταν αποφάσισε να απομακρύνει τον Νίκο Φίλη από το υπουργείο Παιδείας με το σκεπτικό ότι «δεν είναι της παρούσης» η αναμέτρηση με την Ιεραρχία γιατί προέχουν άλλα.
Ουδείς όμως μας λέει πότε θα είναι, πότε δηλαδή θα ωριμάσουν οι συνθήκες για να διευθετηθεί μια υπόθεση που παραμένει σε εκκρεμότητα πολλές δεκαετίες. Πάντα κάτι άλλο υπάρχει στην επικαιρότητα -περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό- που απασχολεί τις κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Η αλήθεια είναι ότι τα κόμματα εξουσίας και οι επικεφαλής τους φοβούνται.
Στα προγράμματά τους εντάσσονται πολύ ρηξικέλευθες ιδέες, ωστόσο όταν έρχεται η ώρα της εφαρμογής αναδιπλώνονται. Ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει ριζοσπάστης της Αριστεράς. Πήγε όμως πάσο μόλις βρέθηκε προ μιας ιταμής αξίωσης από την πλευρά του αρχιεπισκόπου.
Ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνει φιλελεύθερος και μάλιστα αντισυστημικός! Κρύβεται όμως πίσω από αοριστίες όταν καλείται να τοποθετηθεί για το θέμα.
Το αποτέλεσμα είναι η επικράτηση των πιο συντηρητικών απόψεων, κάτι που χαροποιεί την ηγεσία της Ιεραρχίας, η οποία δεν αρκείται σε μικρούς θριάμβους. Απαιτεί το μείζον και απειλεί: «Αν τολμάτε κάντε ένα δημοψήφισμα για να δούμε τι θέλει ο λαός», πρότεινε (εκ του ασφαλούς βεβαίως βεβαίως) ο προκαθήμενος.
Μπορεί να μην κάναμε δημοψηφίσματα για τις πολύ σοβαρές αποφάσεις που πήραν οι κυβερνήσεις και αφορούσαν το μέλλον της Ελλάδας (ένταξη στην ΕΟΚ, συμμετοχή στην ευρωζώνη, μνημόνια), αλλά για ένα πρόβλημα που οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν λύσει με μια απλή διοικητική πράξη πρέπει να προχωρήσουμε σε διχαστικές διαδικασίες.
Τα κόμματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο στενός πυρήνας της ηγεσίας της Ιεραρχίας για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η συμμετοχή του στην άσκηση της εξουσίας. Τόσο πεζός και τόσο κοσμικός στόχος.
Μερικές φορές μάλιστα ορισμένοι ρασοφόροι το κάνουν με ωμό τρόπο. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι (και στο παρελθόν και προσφάτως) έπεσαν απ’ τα σύννεφα ακούγοντας ιεράρχες στις τετ α τετ συζητήσεις που είχαν μαζί τους να μιλάνε και να συμπεριφέρονται σαν επιχειρηματίες και μάνατζερ.
Τα παχιά λόγια που κάποιοι εκστομίζουν από τους άμβωνες και τις τηλεοράσεις περί πνευματικότητας, ιερής αποστολής και παρηγορητικού μηνύματος, είναι απλώς προσχήματα.
Ανάγωγα
Ο Στ. Θεοδωράκης ενοχλήθηκε επειδή τον πρόεδρο Ομπάμα υποδέχτηκε ο Πάνος Καμμένος. Δεν τον χωνεύει τον υπουργό Αμυνας και δεν το κρύβει. Αμοιβαία είναι τα αισθήματα.
Στον Ανδ. Λοβέρδο δεν άρεσε ο τρόπος που καθόταν ο Τσίπρας («σε καφενείο βρισκόταν;» αναρωτήθηκε). Αν όμως ήταν δίκαιος, όφειλε να παρατηρήσει ότι και ο Ομπάμα χαλαρά καθόταν. Γι’ αυτόν προφανώς δεν τίθεται θέμα.
Είναι πλανητάρχης και δικαιούται να συμπεριφέρεται όπως γουστάρει. Ο δικός μας όμως, ο οποίος έτσι κι αλλιώς μετράει μέρες, όπως έγραψε ο Ανδ. Λοβέρδος, πρέπει να είναι «χάρακας». Μίζερες αντιδράσεις.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
