Αθώοι και ένοχοι το ίδιο;
Του Τάσου Παππά.
Στο άρθρο της Τετάρτης (24-10-2018) με τον τίτλο «Τώρα τρεχάτε, ποδαράκια μου» αναφερόμουν στην ενίσχυση της Ακρας Δεξιάς στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές του κόσμου (την Κυριακή μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος στη Βραζιλία ένας πατενταρισμένος φασίστας) και στην αμηχανία της Αριστεράς -με την ευρεία έννοια του όρου που περιλαμβάνει και τη σοσιαλδημοκρατία- απέναντι στο φαινόμενο.
Το κείμενο κατέληγε ως εξής: «Την ίδια στιγμή η Αριστερά, πολυδιασπασμένη ως συνήθως, περιορίζεται σε έναν αμυντικό αγώνα που βεβαίως είναι χρήσιμος και απαραίτητος για να μην προκύψουν τα χειρότερα, ωστόσο δεν φτάνει». Οφείλω να τονίσω ότι από διάφορες πλευρές επισημαίνονται οι κίνδυνοι και γίνονται προσπάθειες ώστε να συγκροτηθεί ένα δημοκρατικό μέτωπο που θα σταθεί απέναντι στους εχθρούς της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Τρία πρόσφατα κείμενα δείχνουν το μέγεθος της αγωνίας που υπάρχει για την επέλαση της Ακρας Δεξιάς. Οι συντάκτες τους δεν σταματούν στις διαπιστώσεις, προχωρούν σε προτάσεις.
– Γερμανοί διανοούμενοι (ανάμεσά τους ο φιλόσοφος Γιούργεν Χάμπερμας) και πολιτικοί από το CDU και το SPD, στην επιστολή που απευθύνουν στην κυβέρνηση του Βερολίνου (δημοσιεύτηκε στη «Handelsblatt»), κάνουν έκκληση για αγώνα κατά των εθνικισμών και για περισσότερη Ευρώπη στο πλαίσιο μιας συνεργασίας με τη Γαλλία που θα κάνει πιο ανθεκτική την ευρωζώνη:
«Η ενότητα της Ευρώπης βρίσκεται σε κίνδυνο περισσότερο από ποτέ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο εσωτερικό της διευρύνεται εκ νέου ο εθνικισμός και ο εγωισμός είναι πλέον κυρίαρχη τάση. Σε αυτά μπορεί να δοθεί μόνο μία απάντηση: αλληλεγγύη και αγώνας κατά του εθνικισμού και του εγωισμού, ενότητα, κυριαρχία στις εξωτερικές σχέσεις».
Με ποιες πολιτικές θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος; «Η πολιτική πρέπει να εμποδίσει περαιτέρω αποκλίσεις στην ευρωζώνη. Μια δημοσιονομική πολιτική για την ευρωζώνη η οποία εξυπηρετεί τη συνοχή και τη μελλοντική αξιοπιστία του νομίσματος και μια κοινή πολιτική για την αγορά εργασίας είναι απαραίτητες για να γίνει πιστευτό ότι η Ευρώπη παραμένει ενωμένη στο εσωτερικό της». Για να υλοποιηθεί αυτό που ζητούν οι συντάκτες της επιστολής πρέπει να ηττηθεί η κυρίαρχη αντίληψη στη χώρα τους περί Γερμανικής Ευρώπης.
– Ο Σωτήρης Βαλντέν, με άρθρο του στην «Αυγή» (23-10-2018), τοποθετήθηκε στην πρόταση που διατυπώθηκε για μια συμμαχία «από τον Μακρόν ώς τον Τσίπρα». Υποστηρίζει πως ακούγεται ελκυστική και παραπέμπει στα αντιφασιστικά μέτωπα περασμένων δεκαετιών, θέτει ωστόσο το ερώτημα για τη γραμμή πάνω στην οποία θα πρέπει να οικοδομηθεί μια τέτοια συμμαχία.
Κατά τον συγγραφέα, οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις αναζητούν τα αίτια και τους υπεύθυνους γι’ αυτές τις εξελίξεις οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί όπου κυρίως βρίσκονται, δηλαδή στις πολιτικές που οι ίδιες εφαρμόζουν: «Μας ζητούν να συσπειρωθούμε εναντίον των εχθρών της δημοκρατίας με πολιτικές που αντί να τους εξασθενούν, τους ενισχύουν».
Αναφέρει τις πολιτικές που κατά τη γνώμη του βοηθούν την Ακροδεξιά και τους εθνικιστές: «Μια ενότητα όπου ηγεμονεύουν όσοι εμμένουν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, υποχωρούν στην ατζέντα της Ακροδεξιάς στο μεταναστευτικό, προσπαθούν να μετατρέψουν τον αντιφασιστικό αγώνα σε αντιρωσική σταυροφορία και δεν διστάζουν να μετέρχονται αντιδημοκρατικά κόλπα, περιφρονώντας βάναυσα τον κόσμο που υποτίθεται πως εκπροσωπούν, δεν θα εξασθενήσει την Ακροδεξιά, αλλά θα τη φέρει γρηγορότερα στην εξουσία. Η δημοκρατική Αριστερά δεν μπορεί να συναινεί σ’ ένα τέτοιο μέτωπο».
– Την αίσθηση του κατεπείγοντος δίνει με το προσκλητήριό του ο Μπέρνι Σάντερς (το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος προτίμησε να στηρίξει τη Χίλαρι Κλίντον, παρά το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ο Σάντερς θα μπορούσε να νικήσει τον Τραμπ).
Ο ίσως πιο δημοφιλής πολιτικός των ΗΠΑ υπογραμμίζει ότι «αν θέλουμε να παλέψουμε αποτελεσματικά ενάντια στις παγκόσμιες δυνάμεις της ολιγαρχίας και του αυταρχισμού, χρειαζόμαστε ένα διεθνές κίνημα που κινητοποιείται έχοντας κοινό όραμα γενικευμένης ευημερίας, ασφάλειας και αξιοπρέπειας για όλους, και που επιτίθεται στην τεράστια παγκόσμια ανισότητα που υπάρχει όχι μόνο στο επίπεδο του πλούτου αλλά και σε κείνο της πολιτικής εξουσίας… Δουλειά μας είναι να ενωθούμε με εκείνους που, παντού στον κόσμο, συμμερίζονται αυτές τις αξίες…
Οι αυταρχικοί επιζητούν την εξουσία προάγοντας διαίρεση και μίσος. Εμείς θα προαγάγουμε την ενότητα και την ενσωμάτωση… Δουλειά μας είναι να αντιταχθούμε σε όλες τις δυνάμεις, είτε πρόκειται για μια ανεύθυνη κυβερνητική εξουσία είτε για την παράλογη εξουσία των επιχειρήσεων… Γνωρίζουμε ότι αυτές οι δυνάμεις συνεργάζονται πάνω από σύνορα. Πρέπει και εμείς να κάνουμε το ίδιο» (τα αποσπάσματα αλιεύτηκαν από το άρθρο του Γιώργου Μητραλιά στο Contra Xreos).
Συμπέρασμα: Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, είναι σοβαρός και επί θύραις. Απαιτείται η συγκρότηση ενός ευρύτατου μετώπου χωρίς αποκλεισμούς με στενά ιδεολογικά κριτήρια. Για να είναι αποτελεσματικό, πρέπει να ξεφύγει από τα εθνικά σύνορα. Την ίδια στιγμή όμως δεν γίνεται, στο όνομα της ενότητας, να μη συγκρουστούμε με τις πολιτικές που γέννησαν το πρόβλημα, ούτε να εξαγνίσουμε τις δυνάμεις που τις εφάρμοσαν και αρνούνται να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι αθώες.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
