My Twitter Feed

1 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Συνεχίζονται τα αντιπλημμυρικά -

Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου, 2020

Σταθερά στη μαύρη πρώτη θέση! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

“Γαλάζια νυστέρια” για το ΓΝΚ! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

ΣΥΡΙΖΑ: Διερεύνηση καταγγελιών -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

To tvxs.gr για το Νοσοκομείο Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Εξανέστη από το… βήμα του twitter -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Την Πέμπτη η Λαϊκή του Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Έργα 1,2 εκατ. για συντήρηση δρόμου -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Καθηγητές, όχι αστυνομικούς

Του Γιάννη Μυλόπουλου*


Όποιον πανεπιστημιακό και αν ρωτήσεις, καθηγητή, ερευνητή, διδάσκοντα, διοικητικό, απλό εργαζόμενο ή και φοιτητή, να αξιολογήσει τα μεγάλα προβλήματα των ελληνικών πανεπιστημίων σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα απαντήσει για την υπερδεκαετή μείωση της χρηματοδότησης, που έχει δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες λειτουργίας των πανεπιστημίων και έχει προκαλέσει μεγάλες ελλείψεις σε εξοπλισμούς, υποδομές και προσωπικό.

Και πράγματι, μετά από 10 σχεδόν χρόνια λιτότητας και μνημονίων, οι προϋπολογισμοί της ανώτατης εκπαίδευσης συρρικνώθηκαν, οι επενδύσεις σε εξοπλισμούς των πανεπιστημιακών εργαστηρίων και των κλινικών μειώθηκαν στο ελάχιστο και οι προσλήψεις προσωπικού, ακόμη και σε αντικατάσταση όσων αποχώρησαν ανεστάλησαν, δημιουργώντας μεγάλα κενά.

Με αποτέλεσμα τα ελληνικά πανεπιστήμια και οι Έλληνες επιστήμονες σήμερα να προοδεύουν και να διακρίνονται διεθνώς, με μόνη παρακαταθήκη τις πνευματικές τους αρετές, που έλκουν την καταγωγή τους από την ιστορία και την παράδοση μιας χώρας στην οποία γεννήθηκε ο ορθός λόγος και η επιστημονική σκέψη και στην οποία θεμελιώθηκαν οι αρχές στις οποίες στηρίχθηκε ο σύγχρονος πολιτισμός.

Ουδείς διδάσκων, ερευνητής, εργαζόμενος ή φοιτητής σε ελληνικό πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να προτάξει μεταξύ των μεγάλων προβλημάτων επιβίωσης που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια, το πρόβλημα της ασφάλειας.

Για τρεις λόγους:

1. Πρώτα γιατί πρόβλημα ασφάλειας, αντικειμενικά και όπως προκύπτει από τα ιστορικά και στατιστικά δεδομένα, δεν υφίσταται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Με την έννοια ότι ό,τι συμβαίνει εντός των πανεπιστημίων, με την ίδια, αν όχι και με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση, συμβαίνει και εκτός αυτών.

Μεμονωμένα και σποραδικά περιστατικά, σε μια κοινωνία που δεν είναι κοινωνία αγγέλων, αλλά στην οποία σημειώνονται συχνά εγκληματικές πράξεις και παραβατικές ενέργειες, δεν στοιχειοθετούν χαρακτήρα συστηματικής παραβατικότητας και εγκατεστημένης ανομίας εντός των πανεπιστημίων, όπως το θέτει η κυβέρνηση.

2. Δεύτερον γιατί ακόμη και αυτοί οι οποίοι για λόγους υποκειμενικούς ή ακόμη και για λόγους πολιτικούς αισθάνονται παρόλα αυτά μεγαλύτερη ανασφάλεια εντός των πανεπιστημίων σε σχέση με άλλες περιοχές της πόλης, ακόμη και αυτοί, μετά την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου και την απόκτηση πλέον από την αστυνομία της δυνατότητας να εισέρχεται, να επεμβαίνει και να επιχειρεί εντός των πανεπιστημίων δίχως ιδιαίτερη πρόσκληση των πρυτανικών αρχών, με τον ίδιο δηλαδή ακριβώς τρόπο που συμβαίνει και σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της επικράτειας, δεν έχουν πια κανένα λόγο να αισθάνονται διαφορετικά εντός των πανεπιστημίων.

Κι αυτό γιατί τα ζητήματα της παραβατικότητας, της ανομίας και της εγκληματικότητας των πανεπιστημίων έχουν πλέον περιέλθει πλήρως στη δικαιοδοσία της δημόσιας αστυνομικής αρχής.

Αν λοιπόν κάποιοι αισθάνονται ανασφάλεια εντός των πανεπιστημίων, δεν είναι πιο λογικό να απευθύνονται στις αστυνομικές αρχές, προκειμένου αυτές, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, να επιληφθούν και να λύσουν το όποιο πρόβλημα, αντί να ζητούν την ίδρυση ειδικού αστυνομικού σώματος που θα εγκατασταθεί μέσα στα πανεπιστήμια, λες και είναι δικαστικά κτίρια ή φυλακές;

3. Τρίτος λόγος είναι γιατί οι Έλληνες πανεπιστημιακοί, αλλά και η ελληνική κοινωνία γενικότερα, γνωρίζουν καλά ότι στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, η ανεξαρτησία της επιστημονικής γνώσης προστατεύεται από κάθε είδους εξωτερική επιρροή, μέσω της ακαδημαϊκής ελευθερίας και του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων.

Που σημαίνει ότι αν ένα πανεπιστήμιο στον πολιτισμένο κόσμο σήμερα έχει λόγους να αισθάνεται οποιαδήποτε ανασφάλεια, έχει τρόπο να αντιμετωπίσει από μόνο του τον κίνδυνο, οργανώνοντας ειδικό σώμα πανεπιστημιακής φύλαξης το οποίο αναφέρεται στα όργανα της πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης και όχι σε εξωθεσμικούς παράγοντες.

Αυτή η τελευταία αιτία είναι ο λόγος που παντού, σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική, η παράδοση της πανεπιστημιακής φύλαξης, με διάφορες παραλλαγές όσον αφορά στην επιχειρησιακή της ικανότητα, που διαφοροποιείται ανάλογα με το μέγεθος των κινδύνων, τηρείται απαρέγκλιτα και εφαρμόζεται πιστά.

Παντού λοιπόν στον πολιτισμένο κόσμο τα πανεπιστήμια φυλάσσονται από ειδικά πανεπιστημιακά σώματα φύλαξης, τα οποία αναφέρονται απευθείας στα όργανα της πανεπιστημιακής διοίκησης.

Μόνο σε ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα τα πανεπιστήμια «προστατεύονται» από αστυνομικές δυνάμεις και παρακολουθούνται από δυνάμεις καταστολής που εγκαθίστανται εντός των ιδρυμάτων.

Στη χώρα μας, ακόμη και οι Τράπεζες, που θα είχαν κάθε λόγο, δεν φιλοξενούν αστυνομικά τμήματα εντός των κτιρίων όπου στεγάζονται. Αλλά όπως και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και οι μεγάλες επιχειρήσεις, φυλάσσονται από ειδικές ομάδες φύλαξης, οι οποίες είναι ικανές να αποκρούσουν τον πρώτο κίνδυνο και να καλέσουν την αστυνομία να επέμβει και να επιληφθεί.

Ποιος ο λόγος λοιπόν η Ελλάδα να πρωτοτυπήσει, αντιγράφοντας όχι αυτά που συμβαίνουν στον ελεύθερο και πολιτισμένο κόσμο στον οποίον ανήκει, αλλά εκείνα που εφαρμόζονται σε αυταρχικά, ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα;

Αν τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν σήμερα ανάγκη από στελέχωση, αυτή ασφαλώς και αφορά σε θέσεις διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού, σε θέσεις διοικητικών υπαλλήλων και προσωπικού υποστήριξης, προς αντικατάσταση όσων έχουν αποχωρήσει και δεν έχουν αναπληρωθεί, όπως και για την αντιμετώπιση των νέων αυξημένων αναγκών.

Και αν τα πανεπιστήμια χρειάζονται μια φροντίδα από την πολιτεία για την ασφάλεια όσων εργάζονται, σπουδάζουν και κυκλοφορούν εντός των πανεπιστημίων, αυτή ασφαλώς και αφορά σε ενίσχυση σε προσωπικό πανεπιστημιακής φύλαξης. Το οποίο μπορεί να είναι εκπαιδευμένο ανάλογα για να είναι σε θέση να αποκρούει τις όποιες επιθέσεις.

Σε μια χώρα που είναι τρίτη στις ευρωπαϊκές κατατάξεις σε πλήθος αστυνομικών υπαλλήλων ανά εκατομμύριο πληθυσμού και στις τελευταίες θέσεις όσον αφορά στη χρηματοδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης και σε στελέχωση σε διδακτικό, ερευνητικό, διοικητικό και προσωπικό υποστήριξης στα πανεπιστήμια, δεν προσλαμβάνεις κατά προτεραιότητα αστυνομικούς.

Η όποια μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης δεν μπορεί να ξεκινά με προσλήψεις αστυνομικών.

Εκτός και αν αντίστοιχα, η μεταρρύθμιση του τομέα της δημόσιας ασφάλειας ξεκινήσει με προσλήψεις δασκάλων και καθηγητών πανεπιστημίου…

*Καθηγητής στο ΑΠΘ

Άρθρο στο tvxs.gr

Σχολιάστε