Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.
Του Χρήστου Σπίγκου
——————————————————————–«Το αξιόποινο των πράξεων των Υπουργών εξαλείφεται με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση της αξιόποινης πράξης, εάν τότε η Βουλή δεν έχει αποφασίσει να ασκήσει ποινική δίωξη κατά του Υπουργού, σύμφωνα με όσα ορίζονται στο νόμο αυτόν.”
Νόμος περί ευθύνης υπουργών του 2003.
Νόμος “σωτήριος” για κάθε είδους υπουργική παρανομία με πλήρη εφαρμογή για ό,τι συνέβη έκτοτε.
Βατοπέδι, μίζες για υποβρύχια, δομημένα ομόλογα, ομολογημένοι χρηματισμοί και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί παραγράφηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και με την αγαστή συνεργασία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κατ’ εφαρμογήν του εν λόγω νόμου περί ευθύνης υπουργών, που εισηγήθηκε ο σημερινός εύγλωττος και πολλά υποσχόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και συνυπέγραψαν τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ κ.κ. Γ. Παπανδρέου, Ν. Χριστοδουλάκης, Γ. Παπαντωνίου, Β. Παπανδρέου, Κ. Σκανδαλίδης, Α. Τσοχατζόπουλος, Π. Ευθυμίου, Δ. Ρέππας, Κ. Στεφανής, Γ. Δρυς, Φ. Πετσάλνικος, Χ. Βερελής, Μ. Χρυσοχοΐδης, Γ. Ανωμερίτης, Χ. Πρωτόπαπας, Γ. Πασχαλίδης, Ν. Σηφουνάκης, Στ. Μανίκας και Τ. Γιαννίτσης.
Σήμερα που όλοι οδύρονται για τη διαφθορά και ζητούν γονυπετείς τη συγγνώμη μας, και φυσικά την ψήφο μας, αποφεύγουν να μας εξηγήσουν γιατί όλοι αυτοί οι επαγγελματίες της εξουσίας διέπρατταν κατά συρροήν και ενσυνειδήτως το αδίκημα της υπόθαλψης εγκληματία υπουργού της αυτοδύναμης κυβέρνησής τους.
Αποφεύγουν να μας εξηγήσουν γιατί από το 2003 δεν σκέφτηκαν να ακυρώσουν το νόμο της ντροπής, παρά τις επεναλαμβανόμενες παραινέσεις της Αριστεράς.
Σήμερα, που συγκλονίζεται το πανελλήνιον από τις καθημερινά αποκαλυπτόμενες περιπτώσεις διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που πουλάνε ακριβά το δικαίωμα του πολίτη, δεν ακούσαμε τα καθ’ έξιν αφεντικά μας να υπόσχονται τη διερεύνηση τυχόν ευθυνών από τα – συνήθως – «δικά τους» διευθυντικά στελέχη που ούτε έβλεπαν, ούτε άκουγαν για χρόνια πολλά την υφισταμένη τους διαφθορά. Εκτός αν μας περιμένει η ψήφιση ενός νέου νόμου «περί ευθύνης κρατικών στελεχών» που κι αυτός θα παραγράφει και θα αμνηστεύει.
Στο δικαστήριο η μεταμέλεια του κατηγορουμένου λαμβάνεται ως ελαφρυντικό στοιχείο μόνον αν κριθεί ότι αυτή είναι ειλικρινής.
Σε λίγες εβδομάδες θα κληθούμε να διατυπώσουμε την ετυμηγορία μας για τους πολυπληθείς κατηγορούμενους του κυβερνητικού κατεστημένου.
Μέχρι τότε θα ακούσουμε πολλά.
Επαναλαμβανόμενες συγγνώμες, αυτομαστιγώματα και αυτοκριτικές.
Κι όλα αυτά για την ψήφο που θα σβήνει τη μνήμη, θα παραγράφει το έγκλημα και θα παραδίδει ξανά την κοινωνία αλυσοδεμένη στη μαγκιά της νόμιμης ατιμωρησίας και παραγραφής.
Μετά τα όσα έχουν συμβεί στη πολύπαθη αυτή χώρα, δεν μας επιτρέπονται άλλα λάθη.
Η ψήφος μας στις επερχόμενες εκλογές θα πρέπει να είναι τιμωρητική για τους ενόχους των τελευταίων τριανταοκτώ ετών και εντολή ευθύνης για εκείνο το τμήμα της Αριστεράς, που δεν αδιαφορεί για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας, δεν αρνείται τις ευθύνες και το σημαντικότερο, σέβεται τον πολίτη υποσχόμενη λύσεις εφικτές, χωρίς διλήμματα και μονοδρόμους, με Ευρώπη και Ευρώ.
Ας το αποφασίσουμε.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα ως γνωστόν βασίστηκε σε μία και μόνον κυρίαρχη “λογική”, εκείνη των πελατειακών σχέσεων πολιτικών και πολιτών δίκην αντιπαροχής, ώστε όλοι να κάνουν την “δουλίτσα τους”. Οι ιδεολογίες του σοσιαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού αποτέλεσαν μόνον τα εξωρα’ι’στικά εκείνα επιχρίσματα, ωστε να καλυφθεί το άσβεστο και αρρωστημένο πάθος για εξουσία πάση θυσία, εκ μέρους όλων των γνωστών πολιτικών τα τελευταία 37 χρόνια της μεταπολίτευσης. Αφού λοιπόν η μέθοδος της πολιτικής αντιπαροχής εξυπητετούσε όλα αυτά τα χρόνια πολιτικούς και πολίτες, ο δικομματισμός βρήκε την τέλεια συνταγή για να εναλλάσεται την εξουσία. Μόνο που η συνταγή αυτή περιείχε και δηλητηριώδη βασικά συστατικά. Αυτά του δανεισμού χωρίς ανάπτυξη, των απίστευτων συγκεκαλυμμένων εκατέρωθεν σκανδάλων, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας και τα οποία τελικά κατέστρεψαν την χώρα. Όσο το πολιτικό σύστημα και οι πολίτες θα συνεχίζουν να έχουν αυτή την “φιλοσοφία” για να “γίνεται η δουλειά και στα κομμάτια οι άλλοι”, αυτό πάντα θα λειτουργεί ως μπούμερανγκ που μόνον δεινά θα επιφέρει και δεν πρόκειται να γίνει τίποτε που θα δίνει ελπίδες για ανάκαμψη. Αν όμως οι πολίτες αυτή την φορά βιωματικά πλέον πήραν το μάθημά τους και μπορέσουν να ξεπεράσουν τα ψευτοδιλήμματα με τα οποία τα δύο κόμματα εξουσίας θα τους βομβαρδίσουν προκειμένου για μία ακόμη φορά να αρπάξουν την ψήφο τους, ε τότε κάτι καινούργιο μπορεί να γεννηθεί.